‘Stabiele mensen zijn boring’ is een van de stelregels van een vriendin van mij. Daar moest ik even aan denken toen ik tot mijn verbazing een nieuwe Ben Folds-cd met de titel Way To Normal tegenkwam in de bakken van een cd-winkel. “Way To Normal”? Een bewuste schrijffout, ‘to’ in plaats van ‘too’? Maar nee, Normal blijkt Normal, Illinois te zijn. En natuurlijk is wat Folds ons voorschotelt ook verre van normal. Nou ja, behalve in Foldsland. Dat wil zeggen ijzersterke melodieën met de piano als rotsvast middelpunt, de typische Folds-humor (‘If there’s a God he’s laughing at us and our football team’) en een paar tracks die zich bij eerste beluistering al in je hoofd nestelen. Dat geldt bijvoorbeeld voor “You Don’t Know Me” met een fraaie vocale bijdrage van Regina Spektor. U begrijpt: het is weer op en top Ben Folds. De man sleutelt aan details, maar het soort songs en de basis van de instrumentatie is altijd hetzelfde. Terecht. Zoals AC/DC niet ineens symfo moet gaan spelen, moet Folds ook vooral niet iets heel anders gaan doen. Wel krijg ik op dit album vaker dan ooit associaties met de Beatles. Of vooral met McCartney. Luister maar eens naar “Dr. Yang”. Maar hoe verhoudt dit album zich tot het eerdere werk van Folds? Voorganger Songs For Silverman – uit 2005 alweer! – vond ik een hoogtepunt in Folds’ oeuvre en daar komt ‘ie met dit album eerlijk gezegd niet overheen. Dat wil echter niet zeggen dat Way To Normal een tegenvaller is. Integendeel. Met het eerder genoemde “You Don’t Know Me” en het fraaie “Cologne” staan er geheide livekrakers op en het algehele niveau is onverminderd hoog. Anders gezegd: als je aan hoge verwachtingen voldoet is dat óók heel knap.
mij=Epic / Sony