Crossing Border 2008 – Zaterdag

Om in stijl te blijven komen wij óók op de slotdag te laat aan op Crossing Border. Rotweer en gisteren iets te lang staan after party-en (want zo zijn ze ook bij File Under).
Hierdoor missen we het grootste gedeelte van Appie Kim. Bij binnenkomst in de ‘Eenhoorn’ (het kleinste tentje tegenover de schouwburg) hangt drummer Marcel Duin al lang met zijn gehele lichaam over het drumstel. Zijn haar voor zijn gezicht. Een mooi contrast met gitariste/zangeres Natascha, die een meer stoïcijnse presentatie heeft. Bijzondere gitariste, dat zonder meer. En een ontzettend getalenteerd liedjesschrijver.

mij=Door: jnnk. Foto's: Reinier
Een getalenteerd songschrijver is ook Robert Fisher. Hoewel zijn band Willard Grant Conspiracy zo'n 30 leden/medewerkers kent, staan er maar 4 op het podium van de grote zaal in de Koninklijke Schouwburg. Maar die vier weten ook raad met de folk-noir van Fisher. Nummers die op de plaat 57 verschillende instrumenten kennen worden vakkundig uitgekleed en Fisher zelf gniffelt over de slachtoffers die vallen in zijn nummers. Een mooie start van de avond. Fisher zelf doet het een en ander nog eens dunnetjes over bij Jan Douwe Kroeske en dat is niet meer indrukwekkend. Maar goed, dat is Fisher ook met zijn (geschatte) 150 kilo…

Ook bij The Cave Singers zijn ze bij binnenkomst net aan het laatste kwartier begonnen. Op zich niet verkeerd, want dat betekent dat de stemming er al goed in zit. Zanger Pete Quirk is goedgeluimd en blijkt naast een bezielde zanger ook een makkelijk prater en grappenmaker. De band weet een veelzijdig geluid neer te zetten. De gitarist speelt ook op baspedalen die uit een orgel komen. Handige truc!
Wel is het andere deel van uw recensentenduo redelijk op tijd voor Eli “Paperboy” Reed, waar het al gauw vol is. De schreeuw van Eli Reed is genadeloos, snijdt door je ziel en ja, deze rock 'n soulzanger vertoont trucjes, maar welke rock 'n soulzanger doet dat niet? Het is inderdaad James Brown, maar vriendelijker. De man die de beveiliging om probeert te praten om een setje snaren voor Eli te gaan zoeken, krijgt zijn gelijk niet, maar het mag uiteindelijk de pret niet drukken. Deze show is weergaloos, al beweert een van de saxofonisten dat het dansende publiek hem toch wat teleurstelde: normaliter staat men zo ongeveer óp het podium. Toch is het ook dit publiek dat keihard vraagt om een toegift (maar deze niet krijgt).

Dan is het tijd voor Brett Anderson. Het schijnt dat hij op zich laat wachten, maar hé, ik ben toch te laat. Dus we komen zeg maar tegelijk aan. Ik was wel benieuwd. De man die ooit met liedjes als “Metal Mickey” en “So Young” mijn puberteit overhoop kwam schoppen is een dagje ouder geworden. En een dagje saaier. Na een klein kwartiertje heb ik het gezien. Tenenkrommende teksten en matig pianospel (voor een man die een vleugel een een concertzaal voor zichzelf heeft) maken dat ik geen zin heb om te wachten tot hij misschien wel een liedje van Suede gaat spelen.
In het NTG gaat ondertussen Liam Finn loos. Liam, zoon van Neil, kan Pa zo vervangen in een volgende reïncarnatie van Crowded House want zijn stem lijkt erg eng op die van Pa. Zijn muziek daarentegen een stuk minder. Liam's nummers zijn wat minder toegankelijk, maar niet minder slecht. Hij stoeit met sampleapparaten, tapeloops, diverse vreemde instrumenten om vervolgens, als de boel staat, zelf op het drumstel te gaan raggen. Hij heeft er zelf zichtbaar lol in en deelt dat met het publiek. Hoogtepunt van het optreden is een stoeipartijtje met een soort van (slide)gitaar, die drumstokken bespeeld moet worden, die hij zojuist van Yuri Landman gekregen heeft. Liam weet het onmiddellijk te integreren in een van zijn nummers.

We besluiten om naar de 'Cuatro'-tent te gaan. Hier staat een zestal sympathiek ogende jongens te soundchecken. Ze heten The Uglysuit, zijn alle zes niet zo heel erg knap, maar compenseren dit door de lengte van hun haren. Oh ja, en ze zijn kneitertje stoned. Dit uit zich niet in langzaam spel (juist niet: ze spelen retestrak!) maar in onnavolgbare verklaringen van teksten tussen de nummers door. Over vliegende pinguïns met rare hoedjes op enzo. Aan het einde van het verhaal klinken ze vooral heel erg als een band uit de jaren 90. Een beetje á la Oceansize.
Ik doe een bezoekje aan de Schotse avond, want oud- Arab Strap-zanger Aidan Moffat treedt op. Ik moet er een beetje inkomen, want na de gekunstelde liedjesstructuren van The Uglysuit klinken de liedjes van Aidan Moffat wel heel erg makkelijk. Maar dan luister je naar de prachtige, kleine verhaaltjes die hij zingt en naar zijn zware, niet al te vaste stem en dan is het goed. Zijn muziek is simpel en warm. Zijn presentatie is grappig en soms pijnlijk. Hij begint een liedje opnieuw omdat hij last heeft van oprispingen van het bier drinken. “Ik ben het niet gewend om bier te drinken” zegt hij lachend. Voor het eerst vanavond zie ik een optreden waarbij ik niet weg wil. Maar dan is het alweer afgelopen.
In het NTG-gebouw is het inmiddels druk aan het worden. The Black Keys spelen er over een kwartier en ik ben nét op tijd om nog de zaal binnen te mogen. Ik weet inmiddels dat deze grote zaal niet aan mij besteed is. Het wordt niet gauw intiem hier. Maar daar zijn de Black Keys ook niet op uit. Hier wordt vanaf de eerste seconde flink van leer getrokken. Maar helaas wel op een manier waarop ze dit dagelijks doen, zo lijkt het. Vooral drummer Patrick Carney maakt niet echt de indruk te weten in welk land of in welke stad hij op het moment is. Het geluid is goed, het spel is goed en het publiek smult ervan als ware het een verse bruine boterham met pindakaas.

De andere helft komt dus nét niet binnen bij The Black Keys en probeert zich te vermaken in de Schouwburg. Daar vallen Roddy Woomble (voormalig frontman van Idlewild) en het echtpaar Danielle de Picciotto (mede-oprichter Love Parade) en Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) wat tegen, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik na drie dagen wat bandjesmoe ben. Roddy Woomble verwordt tot een zoveelste singer-songwriter en het echtpaar, dat met hun herinterpretatie van een middeleeuws boek over gekken op een schip best een bizarre en mooie show weggeeft, is te weinig klap op de vuurpijl als afsluiting van het programma (en speelt dan ook voor een vrijwel lege schouwburgzaal).
We sluiten dit festival af met de band Broken Records uit Schotland. Een mooie verzameling aan instrumenten hebben die mannen. Er wordt ook goed en gedreven gespeeld. Misschien komt het juist door de instrumenten, maar namen als Arcade Fire komen snel bovendrijven. Het is wel een beetje gek dat de zanger van Broken Records, al vanaf de eerste noot die hij zingt, zo hard moet schreeuwen. Met z'n Springsteeniaanse stem. Het maakt het contrast met de muziek zo groot. Het is niet te hopen dat hij ook zo praat. Hoe hard zou deze man kunnen fluisteren?
En zo komt er weer een einde aan deze editie van Crossing Border 2008. De editie van het grote gebaar, denkend aan geprogrammeerde acts als Death Cab For Cutie, Fleet Foxes, Van Dyke Parks & Inara George en dus ook Broken Records. Een editie ook, zonder een echte rode draad in het programma. Op vrijdag was er 'ook nog' iets te doen in de Illusie, op zaterdag was het ineens Schotland-avond. De opzet is groot, er is veel te doen en je kan er goed verdwalen. Maar daardoor is er dus ook voor ieder wat wils. Er zijn maar weinig festivals in Nederland waar een dergelijk gevarieerd programma in het boekje staat.
Tijd om naar huis te gaan. Er staat ons nog één uitdaging te wachten en dat is sneeuw op de A12. Wederom vertraging dus, maar wel voor de laatste keer.