Daniel Martin Moore – Stray Age

De plaat die ik de afgelopen weken naast Fucked Up’s The Chemistry Of Common Life verreweg het meest gedraaid heb, is Daniel Martin Moore‘s debuut-cd Stray Age. Een groter contrast dan tussen deze twee is bijna niet mogelijk. Waar Fucked Up hard, avontuurlijk en opwindend is, is de debuutplaat van Moore, vooral zacht, ingetogen melancholiek en bijna koel bedeesd. Het past wel goed bij mijn stemming van de afgelopen twee weken, die in het teken staan van het afscheid nemen van de ene baas en het na een korte break doorstarten bij de nieuwe. Dat afscheid nemen dat roept gemengde gevoelens bij me op. Aan de ene kant ben ik blij met een nieuwe uitdaging en het na dertien jaar met een schone lei beginnen, maar aan de andere kant hang ik heel erg aan een vertrouwde, zekere omgeving. Helemaal als de mensen met wie je van doen hebt, stuk voor stuk fijne mensen zijn om tussen te vertoeven. Maar waarom zou dat op een nieuwe plek niet kunnen gebeuren? Dat mijmerende deel van mijn overpeinzingen combineerde ik vanzelfsprekend vooral met de droefgeestige, melancholieke liedjes van Moore. Bij het luisteren naar de tracks op zijn debuut moet ik veelvuldig aan Nick Drake denken. Al is de klankkleur van Moore wel net een slag lichter, de verdere toonzetting van de liedjes is wel identiek. Moore redt zich net zo gemakkelijk als je hem in zijn eentje zijn gang laat gaan gewapend met alleen een akoestische gitaar als wanneer hij spaarzaam begeleid wordt door andere muzikanten. Hoewel zijn eigen liedjes ook stuk voor stuk erg fraai zijn, is het wel opmerkelijk dat het mooiste liedje op Stray Age een cover is van Sandy Denny‘s “Who Knows Where The Time Goes”. Deze verstilde folky uit Cold Spring, Kentucky gaat het nog een eind schoppen. Of mij dat ook lukt, straks in mijn nieuwe baan, dat moet nog blijken, maar ik ben vol goede hoop.

mij=Sub Pop / Konkurrent