Precies 00:25 seconden heb ik nodig om van ‘Yeaaah’ naar ‘Mwaaah’ te gaan. En dat is zonde! Nu wil ik er geen geheim van maken dat ik fan ben van high energy rock ‘n’ roll, of zoals sommigen het schrijven, rawk ‘n’ roll. Vaak op de top, regelmatig ook erover. Dat maakt het checken, zoeken en ontdekken van bandjes in het genre voor mij juist zo opwindend. Is het echt, is het oprecht? Of is het enkel pose, platgetreden paden en patsen? Mede-recensent Zeke wist ‘what’s up’ is en vernoemde zich naar het best denkbare voorbeeld van hoe het wél moet. Terug naar Dear Superstar. Niet alleen de naam lijkt op de band Hardcore Superstar. De vergelijkingen gaan verder in de looks, muziek en de hang naar metal in hun glampunkliedjes. Maar het aller-, allermeeste lijkt dit orkestje nog op de hedendaagse Motley Crüe-reïncarnatie Avenged Sevenfold. Althans, de groep doet zijn stinkende best erop te lijken. En ach, waarom ook niet. Elke generatie heeft recht op zijn halfbakken eigen glamrock-nageboorte. Toch voegt Dear Superstar daar nog een stuk of wat gewaagde ingrediënten aan toe, wanneer in het derde nummer “Live Love Lie” de emo/screamo-invloeden om de hoek spieken. Ik had het kunnen weten, afgaande op de titel van het nummer. Deze invloeden krijgen meer en meer de overhand naarmate de cd vordert. Als tijdens het zevende nummer “Rock Bottom” dan het zoveelste kreunende zanglijntje wordt ingezet heb ik mijn deel wel gehad en bedank ik vriendelijk. Ik realiseer me dat ik zeer waarschijnlijk in de minderheid ben. En dat doet een beetje pijn.
mij=Demolition / Bertus