‘I make music and that’s just what I do’
Eli “Paperboy” Reed krijgt jubelende recensies. Pas 24 jaar, en nu al een levende soulsensatie. En – en ik wil het niet zeggen, maar ik doe het toch – blank. Jackie Wilson, James Brown, Al Green… De referenties zijn niet van de lucht. En natuurlijk, er zijn zangeressen die hetzelfde proberen. Ik noem een Amy Winehouse. Ik noem een Duffy. Daar wordt het label “soul” ook opgeplakt. Begrijpelijk, maar dit is anders: Eli “Paperboy” Reed staat terecht tussen al deze legendes en wat mooier is, hij houdt zich er nog staande ook. Ik bel met hem. Niet lang nadat hij opgenomen heeft, besef ik dat ik naar een Amerikaanse mobiel aan het bellen ben die vastgehouden wordt door de krantenjongen die zanger wilde worden en nu met band in een woestijn in een toerbus met mij aan het praten is. Een mooi beeld.
mij=Interview: jnnk
Hoe is het met je?
Het gaat goed! Heel erg goed!
Reed is een stille. Je merkt dat op de manier dat iemand antwoord geeft. De korte introvragen moeten het ijs breken, maar doen dat niet altijd. Zeker niet als je iemand niet aan kunt kijken. Ik probeer nog een vraag: het is daar half vier 's middags of niet?
Nou, nee, eigenlijk is het half twaalf. Ik ben de hele dag al aan het rijden, dwars door de woestijn in Arizona, op weg naar Las Vegas, komend van Kentucky.
Dan maar verder met de vraag naar de bekende weg; ik weet even niet beter: wat ga je in Las Vegas doen dan?
Vandaag moeten we de hele dag rijden. Vanavond hebben we in Las Vegas een opnamesessie, en morgen doen we er een show.
In een casino? (Ik word ineens heel enthousiast.)
Nee, gewoon in een bar. Maar ik heb er wel weer zin in.
Roll Over You
Over een andere boeg. De lijn is slecht, dit gaat geen gesprek worden en dat is jammer. Mensen vertellen me altijd veel. Ik hoor meer als ik mensen in hun ogen kan kijken. Het lijkt me geen slecht idee om naar Reeds recente plaat te vragen. Roll over you is een plaat vol eigen liedjes. Denk je dat je een coveralbum moest maken voordat je deze plaat kon maken?
O, je bedoelt Walkin' and Talkin'? Daar stonden niet alleen covers op, hoor. Het was in eerste instantie niet eens bedoeld als een album: ik was muziek aan het maken en speelde mijn lievelingsliedjes na. Daarbij schreef ik dus zelfs ook af en toe iets en probeerde ik wat dingen uit. Daar zitten niet zo heel veel gedachten achter, dat is gewoon hoe het ging. Uiteindelijk heb ik deze opnames in een oplage van 1000 in eigen beheer uitgebracht en speelden we zo af en toe eens wat in Boston. Het was allemaal nog niet zo superserieus.
Maar wel al erg succesvol?
Nou ja, we zijn pas een jaar, anderhalf jaar aan het toeren. Daarvoor waren we gewoon nog niet zo bekend. Dat succes kwam echt pas met Roll Over You. We werden ook wel een beetje gepusht om op andere plekken te spelen en die druk was er ook rondom het maken van het album.
Heb je dan nooit gedacht je te onttrekken aan die druk en iets anders te gaan doen?
Nee, eigenlijk niet. Maar dat komt vooral omdat ik niets anders zou kunnen doen. Ik moet muziek maken.
Hoe sta je zelf tegenover je officiële debuutalbum?
Ik ben er erg blij mee. Sommige liedjes hadden wel beter gekund, maar het inspireert me in elk geval om nog meer muziek te schrijven. Ik ben er een beetje opgewonden van en ben ook al begonnen met nieuwe liedjes. Ik denk ook dat ik nog wel een beter album kan maken. Of beter, een ander. Of toch beter… Ik ben ook een beetje opgewonden omdat ik het gevoel heb dat de standaard gemaakt is met dit album en dat ik hiermee verder moet.
Maar hoe sta je dan ten opzichte van al die enorme vergelijkingen met helden van de rock 'n roll en de soul?
Ik kan niet oordelen over die vergelijkingen. Het enige wat ik kan doen is de complimenten in ontvangst nemen en gestreeld zijn door die vergelijkingen. Ik ben er ook wel blij mee, maar ik hoop vooral dat ik klink als mezelf en dat ik over een tijdje bijgeschreven wordt in de annalen naast de jongens met wie ik nu vergeleken wordt.
Zou het kunnen dat mensen blij zijn dat er weer een rock 'n roll held is opgestaan? Dat ze daarom enkel kunnen vergelijken met oude helden, omdat deze muziek nu eenmaal niet veel in grote bekendheid gemaakt wordt?
Hmm, zo heb ik er nog nooit naar gekeken, maar je zou wel eens gelijk kunnen hebben. In elk geval heeft het er misschien wel iets mee te maken. Voor mij de live-optredens, mijn shows het belangrijkst. Uit verschillende opnames van mijn oude helden blijkt dat ook bij hun optredens de energie er vanaf spat. Het is belangrijk hoe, maar vooral dát het publiek reageert. Voor mij is dat een belangrijke overeenkomst. Dan is het precieze genre of tijdperk een stuk minder interessant.
Toeren, shows, etc.
Binnenkort staat Eli “Paperboy” Reed voor de tweede keer op de Nederlandse podia. Hij speelt in Doornroosje (Nijmegen) en in de Melkweg (Amsterdam), maar staat ook op Crossing Border, het festival met de goede neus voor talent. Het is duidelijk dat hij zich nog niet in zijn Europese tourschema heeft verdiept want het zegt hem allemaal niets.
Toeren is zwaar, vermoeiend en soms ook erg deprimerend. We luisteren wel naar muziek in de bus, maar je bent toch met een groep, waardoor je je nooit terug kunt trekken. En ik mis thuis wel eens.
Maar wat maakt je dan tijdens optredens weer enthousiast? Met andere woorden, waarom doe je het?
Zoals ik al zei kan ik niets anders, maar ik raak helemaal in een soort van trance als de band op z'n best is, als mijn uithalen kan doen zoals ik ze wil doen, als we, kortom, met z'n allen de goede groove gevonden hebben.
En hoe doet je publiek dan? Danst het? Klapt het?
Het leeftijdsverschil tussen de jongste en de oudste in het publiek is meestal vrij groot. De leeftijden variëren van tien tot vijftig. Ik vind het helemaal niet erg om muziek te maken voor mijn ouders, of mensen die op mijn ouders lijken, dat is juist leuk, maar ik vind het ook leuk een jong publiek aan te spreken. Sommige mensen dansen, sommige klappen. Het heeft wel met de reactie van het publiek te maken of we goed spelen of niet, maar of ze nu wel of niet dansen maakt dan niet altijd uit. Als we aan het eind “Take My Love With You” spelen gaat sowieso iedereen uit z'n dak. Meestal dan, hè…
Invloeden en voorkeuren
Eli Reed is 24 en het kan niet anders dan dat zijn muzikale achtergrond iets meegekregen heeft van andere muziek dan alleen rock 'n roll en soul. Heeft hij bijvoorbeeld nooit geluisterd naar punk of grunge, laten we zeggen, typisch blanke muziek?
O, jawel hoor. Ik heb een oudere broer die veel luistert en vroeger ook luisterde naar hip hop, rap en grunge en dus luisterde ik daar ook naar. Op een gegeven moment kwam er echter een omslagpunt. Ik weet niet goed wat er gebeurde, maar het kwam erop neer dat ik gewoon stopte met luisteren naar dat soort muziek. Ik heb echt alles gehad, maar hier ben ik uitgekomen.
Which album is in your player right now?
Omdat we met z'n allen in de bus zitten hebben we meestal de radio aanstaan. Hier in Kentucky zijn eigenlijk alleen maar countryzenders, dus luisteren we naar country. Nieuwe country, dus best vermoeiend.
Ja, maar thuis luister je toch wel andere dingen? Heb je helden die je met ons wil delen?
Ja! Ik heb heel veel onbekende helden, maar mijn meest favoriete is toch wel…
En daar zit ik met mijn telefoon. Tuut, tuut, tuut, tuut. Eli valt weg op zijn eigen cliffhanger moment. Eigenlijk wel mooi. Ik bel terug, maar ik krijg de voicemail. Het is allemaal wat surrealistischer als je naar het andere eind van de wereld belt. Bij mijn tweede terugbelpoging neemt ie gelukkig weer op. De namen van zijn gospelhelden kan ik amper verstaan: er zit meer dan in de eerste verbinding ruis op de lijn.
Mijn meest favoriete zangers zijn toch wel Archie Brownlee, O.V. Wright en Johnny Jones. Geweldige gospelzangers. Er zijn er meer hoor.
Maar die namen versta ik niet meer. Ik vertel Reed dat als je in Nederland gospel zegt, de mensen over het algemeen denken dat het om dansende kerkkoren gaat.
O, nee. Het gaat hier om de hard gospel of southern soul en dat heeft niks te maken met kerkkoren. Deze mannen speelden meestal in kleine groepjes van vier of vijf mensen, waarvan er eentje gitaar speelden. Muziek recht uit het hart, die ook weer rechtstreeks het hart ingaat. Werkelijk prachtig.
Twee laatste vragen
Een laatste muzikale vraag. Op je album staan zowel vrolijke uptempo liedjes als hartverscheurende ballads. Heb je een voorkeur?
Als ik moet kiezen, ja, dan kies ik voor de ballads. Ik ben geboren met een schreeuw in mijn longen die er af en toe uit moet. Bij een ballad krijg ik die kans vaker. Het is dus heel opportunistisch om ballads te schrijven, ik kan er, qua zang, meer kanten mee op en ik vind ballads geweldig om te zingen. Mijn favoriete ballad van dit album is “Fooling Myself”. Daar kan ik het meest mee doen. Ik ga helemaal los.
En een laatste non-muzikale vraag. Als jij in Nederland speelt, is er een nieuwe president in de Verenigde Staten. Ik vraag je maar gewoon wie het wordt.
Ik maak muziek en ik hou me niet bezig met politiek. Dat wil zeggen, ik hou het strikt gescheiden. Het is niet aan mij om dit soort vragen te beantwoorden, dat wil ik ook niet. Ik weet dat er muzikanten zijn die heel erg voor de een of voor de ander zijn, maar dat doe ik niet. Ik spreek me niet uit, ik wil me alleen maar concentreren op de muziek.