Een beetje muziekkenner denkt bij het horen van de namen Fripp & Eno gelijk aan (No Pussyfooting), de legendarische plaat die de twee uitbrachten in 1973. En heel misschien aan The Equatorial Stars dat vier jaar terug verscheen. Niemand zal waarschijnlijk beginnen met het noemen van Evening Star, de lp die Robert Fripp en Brian Eno twee jaar na (No Pussyfooting) uitbrachten. Een beetje jammer is dat wel. Evening Star is namelijk ook een zeer fraaie plaat. Waar (No Pussyfooting) bestond uit twee lange tracks zijn de eerste vier songs van Evening Star van redelijk normale lengte. In de eerste drie tracks draait het vooral om het gitaarspel van Fripp, dat solide loopt door middel van de befaamde Frippertronics over de toetsenlagen van Eno. Raar genoeg volgt dan met “Wind on Wind” een nummer waarin alleen Eno te horen is. Dat is een uittreksel van zijn vlak na Evening Star verschenen album Discreet Music. Wat toentertijd het doel hiervan was is me eigenlijk een raadsel. De fraaiste (en meest avontuurlijke) track van Evening Star is toch het lange afsluitende “An Index Of Metals”, dat voor de gelegenheid in zes stukken gehakt is. Hierdoor kan een gehaaste luisteraar dan misschien gelijk naar zijn favoriete deel van de track gaan, maar ik snap niet zo goed waarom je dat zou willen. De track bedekte natuurlijk niet voor niets een hele lp-helft op het origineel. Bovendien gaat dit soort ambient muziek wat mij betreft altijd om onthaasting, dus waarom zou je een deel over willen slaan? Het is fraai genoeg om in zijn geheel te luisteren.
Ook de King Crimson-cd EleKtriK is een heruitgave. Eerst was er alleen een live-dvd van het optreden in de Koseinenkin Hall in Tokyo verschenen. De immer wisselende line-up van King Crimson bestond die avond uit Adrian Belew, Robert Fripp, Trey Gunn (alle drie gitaar, in welke vorm dan ook) en Pat Mastelotto (drums). De Japanse fans van de band namen geen genoegen met alleen maar de dvd en bleven maar zeuren om een cd-versie. De cd verscheen onder de naam EleKtriK in eerste instantie dan ook exclusief in Japan. Toen voelden de Crimson-fans elders zich natuurlijk achtergesteld en wilden de cd ook hebben. Nu is dat door een heruitgave via de The King Crimson Collectors Club gebeurd. Gezien al het gesmeek van de fans, moet er wel wat speciaals zijn aan EleKtriK zou je dan zeggen? Nou, volgens mij is een optreden van King Crimson – ik heb er helaas nog nooit een aan den lijve mogen ervaren – altijd speciaal en dat geldt dus ook voor deze opnames. De band klinkt eng strak gedurende de twaalf tracks, op een moment van verslapping van concentratie zijn ze absoluut niet te betrappen. Soms lijkt het zelfs bijna wel een studioalbum.
mij=DGM / Rough Trade & DGM / Rough Trade