Op de stoep voor de deur staan stapels met bananendozen en Albert Heijn-tassen vol vinyl. Waarschijnlijk is er op het overgrote deel slechts een maal, nee misschien zelfs nooit een naald gezet. Van ‘Alle Dertien Dol En Dwaas’ tot ‘Hammond a go-go IV’. Ach, het betreft met name titels die niet echt tot de verbeelding spreken. Daarom als grof vuil aan straat gezet. Er zal vast een verborgen juweeltje tussen zitten, maar wie neemt nu nog de moeite om daar naar te gaan zoeken? Een passant laat zijn afkeurende blik langs de “rommel” gaan. Hier zat toch altijd een muziekzaakje? De openstaande deur achter de vinylberg lokt de nietsvermoedende passant naar binnen. ‘We zijn gesloten hoor!’, klinkt het nors vanachter uit de zaak. Wanneer we weer open zijn, is de vraag. ‘Nooit meer’, luidt het antwoord.
mij=Door: André
Ik hielp de afgelopen zomer mee om het pand van muziekwinkel Play It Again in Breda leeg te ruimen. Nieuw en tweedehands. Her en der stonden er enkele dubieuze bootlegs tussen. Je kent ze wel; met van die hilarische Italiaanse spelfouten in de tracklisting. Mijn taak bestond voornamelijk uit het terugstoppen van de cd's in hun hoesjes. Gewoon op basis van het nummer op het stickertje het bijbehorende schijfje uit de bakken trekken. Simpel. Ik begon bij de M. Van Madonna, Marillion, Merchant en Ministry. Het venijn zat 'm in het staartje: de overgebleven cd's en hoesjes combineren. Als beloning mocht de opruimploeg een graai uit de schrikbarend grote stapel hoesloze cd's doen. Daarnaast konden we tegen een aantrekkelijke korting een aantal schijfjes aanschaffen. Later bleek er in een hoek van het pand nog een stapelkrat of vier te staan, gevuld met wat kon worden bestempeld als het afvoerputje van de tweedehands collectie. Of de helpende handen daar nog iets van wilden hebben? 'Turn Up The Bass'-verzamelaars en CD-singles van Technotronic en The KLF. Altijd handig als je plaatjesdraaier bent. De rest van de inhoud van die kratten kun je terugvinden in de kringloopwinkel Emmaus aan de Veilingkade in Breda.
Leuke dagen waren het. We hadden erg veel lol tijdens het ruimen, maar het voelde natuurlijk niet goed. Ik was zelf niet eens een echte vaste klant. Een goede vriend van me wel. Een van de mensen die binnen komt lopen om te vragen of er nog iets voor ze is binnengekomen. Daar moest de eigenaar het vooral ook van hebben. Helemaal toen Play It Again moest verhuizen van de locatie aan de Lange Brugstraat – waar hij altijd wel verzekerd was van binnenlopend winkelpubliek – naar de rugkant van De Barones. Het creëren van die nieuwe winkelstraat liep uit tot een mislukt project van de gemeente Breda dat er nooit in is geslaagd om potentiële shoppers te lokken. Menig zaakje ging er binnen afzienbare tijd failliet. Zo dus ook Play It Again. Hoewel het uiteraard niet puur en alleen aan die ongelukkige locatie lag. Overal in Nederland zien we de ene muziekzaak na de andere over de kop gaan. Alleen grote(re) landelijke ketens als Free Record Shop en Van Leest lijken over te blijven. En laten we eerlijk zijn: het aanbod aan muziek wordt daar ten opzichte van de films, games en dergelijke zo marginaal dat je jezelf kunt afvragen of we dit nog wel muziekwinkels kunnen noemen. Een zaakje als Play It Again was ook niet meer in staat om te kunnen concurreren met deze ketens. Laat staan tegen de online aanbieders. Hong Kong is slechts een klik verder weg. Want ook ik vond Play It Again – hoe charmant het zaakje met de grote luistertafel en het stapeltje muziekbladen ook mocht zijn – vooral nogal duur.
Laat ik de hand eens in eigen boezem steken. Als ik bijvoorbeeld graag de limited edition van de nieuwe Anna Ternheim wil bestellen via een tof importzaakje en dat gaat me zo'n dertig euro kosten, terwijl ik het ding ook via een online-bestelling uit Zweden kan laten komen voor twintig euro, dan is zo'n keuze snel gemaakt. Die paar keer dat ik alsnog voor de importzaak-optie koos, zijn denk ik op een hand te tellen. Ik vraag me zelf af of ik dat deed omdat ik ze een warm hart toedraag of ik gewoon handelde uit medelijden. Hoe zuiver sta ik in dit alles? Waarom schreef ik onlangs voor mijn band een liedje over het verdwijnen van winkels met een uniek karakter? “Het vinyl vol krassen / in dozen en tassen / op straat gezet / Het vinyl vol krassen / in dozen en tassen / waar niemand ooit nog een naald op zet.” En dat schrijf je dan op terwijl je zelf maar al te goed weet dat je al jarenlang geen inch vinyl meer hebt aangeraakt. Waarom schrijf ik überhaupt dit stukje? Ben ik zo niet een beetje heel erg hypocriet bezig? Ach, heel erg. Weet je wat ik erg vind? Dat ik, als plaatjesdraaier die altijd dapper met twee koffers met kilo's aan originele albums zeult, met lede ogen moet toezien hoe collega-draaiers steeds vaker te werk gaan met mappen vol gebrande MP3-verzamelaartjes of – vele malen erger nog – een laptop. Legale downloads, zegt u? Pfft, laat me niet lachen!
Dus daar stond ik dan. Met gemengde gevoelens een plastic inlay van een jewelcase te vervangen omdat die tandjes weer eens waren afgebroken. Souvenirs van The Gathering. Gek genoeg had ik die nog steeds niet in mijn collectie. Ik leg het exemplaar voor mezelf opzij. Waarom ook niet? Buiten loopt een jongen geïnteresseerd rond te neuzen in de dozen en tassen. 'Gooien jullie deze allemaal weg of zo?' Hij mag ze allemaal hebben. Moet hij ze alleen wel zelf zien te transporteren. Nog geen kwartier later komt hij aanzetten met een ratelend winkelwagentje. Hij woont een paar straten verderop. Moet lukken. Wat is hij eigenlijk van plan te gaan doen met zijn nieuwe aanwinsten? 'Ik maak hiphop-producties. Tussen al deze oude shit zitten waarschijnlijk heel veel bruikbare samples.' De laatste doos gaat in het wagentje. De stoep is weer leeg. De deur gaat dicht en op slot. Het bordje met “gesloten” voor altijd omgekeerd.