Eerlijk is eerlijk, ik was Grace Jones al tijdenlang vergeten. En ik sta daarin niet alleen, want ik kan me niet herinneren dat ik de laatste paar jaar een nummer van haar op de radio gehoord heb, zelfs Jones bekendste hit “La Vie En Rose” niet. Het nummer was in de top 2000 van Radio 2 afgelopen jaar afgezakt tot een bedenkelijke 1294e plaats en toch ook overbekende nummers als “Slave To The Rhythm” en “Pull Up To The Bumper” ontbraken zelfs helemaal. Zo raar was het niet dat ik Jones vergeten was. De verrassing was dan ook groot toen ik hoorde dat er voor het eerst sinds twintig jaar een album van haar hand zou verschijnen en na het beluisteren van Hurricane was ik ook nog eens aangenaam verrast. Want het album laat een Jones horen die absoluut niet aangetast is door de tand des tijd. Nu was ze altijd al behoorlijk leeftijdloos, maar die zestig lentes die ze ondertussen jong is, hoor je er nog steeds niet aan af. Als ik niet wist dat relatief jonge gasten als Tricky, Adam Green en haar eigen zoon Paul Goude acte de presence, dan zou ik durven zeggen dat het lijkt alsof de tracks zo uit de vergeten vrieskist in de kelder van een platenmaatschappij gehaald zijn. En de liedjes bij ontdooiing tot verbazing van alle omstanders helemaal niet gedateerd klinken en ze daarom alsnog op cd verschenen zijn. Want met de aanwezigheid van ouwe rotten in het vak als Sly & Robbie en Brian Eno in ‘The Band’ had dit zo maar het geval kunnen zijn. Verrassend sterke comeback.
mij=Wall of Sound / PIAS