Het zou na een week met regen een prachtige dag worden. Helaas, het was bewolkt. Ik zat wat te mopperen, toen een binnen lopende collega tegen me zei dat het gelukkig eens droog was. Tja, het is maar wat je ervan verwachtte. Bij de naam Grayson Capps had ik geen verwachtingen, maar bij de hoes des temeer. Ik vond het wel wat psychedelisch uitstralen een man met zonnebril op een fietsje. Stiekem hoopte ik zelfs een nieuwe parel in mijn bezit te hebben. Ik had met de titel Rott-N-Roll echter al kunnen weten dat het met die psychedelica wel eens tegen zou kunnen vallen. Grayson Capps & The Stumpknockers blijken meer van de kuntry en de blues te zijn, en dan met liedjes die gestoken zijn in een sterk naar pop smakende saus. Bij de opener “Back To The Country” weerklinkt de wat zware stem van Capps waar ik best eens een zwak voor zou kunnen krijgen. Ik moet aan Robert Fisher van Willard Grant Conspiracy denken. Al krijg ik al wat reserveringen bij iemand die bezingt dat hij blij is als hij vanuit Parijs teruggaat naar Alabama. Bij het derde nogal standaard rock’n’countrypop-liedje “Gran Maw Maw” krijg ik de kriebels. Ik zie de mensen in de kroeg al dansen. In het daaropvolgende “Psychic Channel Blues” lijkt Randy Newman wel ingehuurd. Prachtig, maar ik ben de draad van de cd aan het kwijtraken. Als dan in het aanvankelijk prachtige “The Waltz” er aan het eind een vervelend stukje wals zit, ben ik helemaal afgehaakt. Een producer die op tijd bij de zwakke momenten had ingegrepen, een lijn in de plaat had aangebracht en er meer van had weten te maken dan een studioregistratie van een waarschijnlijk leuke kroegband, had hier wonderen kunnen verrichten.
mij=Hyena / Bertus