Ironweed. Stop dat maar eens lekker in je pijp, dat zal vast een opmerkelijk geestverruimend resultaat hebben. Tenminste, dat mag ik hopen want de plaat die de gelijknamige Amerikaanse band Ironweed heeft gemaakt is bij lange na niet genoeg voor een vette trip. Hun sludge is weliswaar stevig en de riffs rammen lekker door, maar in het kort is Ironweed een vrij doordeweekse stonermetalband, die zich gretig op de platgetreden paden begeeft en geen moment ook maar iets van een eigen inzicht toont. Op zich is dat natuurlijk niet zo erg, maar doe het dan gewoon wel goed, want nu zit ik tot overmaat van ramp mooi opgescheept met zo’n plaat die in het grijze midden blijft hangen omdat de songs ook nog eens niet boeien. En dat kan toch niet de bedoeling geweest zijn, lijkt me. Lomp en onbehouwen ragt Ironweed zich door hun boogieënde grooves heen, waarbij elke vorm van subtiliteit achterwege wordt gelaten ten faveure van de loeiende riff en de behoorlijk monotone zang. Hier en daar nog een aanzetje tot een aardige song maar verder overbodig. Nee, deze plaat doet het hem niet bij mij.
mij=Smallstone / Bertus