Twee plaatjes van de stapel die al veel te lang liggen, maar waar ik toch graag iets over wil zeggen. De Engelse Jim Noir – nooit van gehoord, toch is dit zijn tweede album – maakt liedjes die de elektronische krautrockvariant zijn van de Super Furry Animals en misschien ook wel een beetje van de Flaming Lips. Dit album begint groots en volgt met gekke zanglijnen, vrijwel altijd met vervormde zang, veel deuntjes die rechtstreeks uit een keyboard lijken te komen, en geinige breaks en loopjes. Helaas is deze plaat minder goed dan wat de Super Furry Animals en de Flaming Lips ooit gemaakt hebben en gaan de liedjes een beetje vervelen in plaats van dat ze groots zijn of deze grootsheid benadrukken dan wel ironiseren. Een leuke plaat, maar uiteindelijk toch nét niet. Misschien dat Jim Noir nog een plaat moet groeien? Dat dit zijn moeilijke tweede geweest is? Ik hoop het, want er is ook veel wél goed aan deze plaat.
The Week That Was heeft heel andere elektronische inspiratiebronnen, namelijk de drumcomputers en synthesizers uit de jaren tachtig, maar dan wel die van bijvoorbeeld XTC en Kate Bush (al zingt ie dan weer iets lager dan Kate). Peter Brewis, de ene Britse broer van Field Music, moet zijn voorliefde in een eigen project hebben willen stoppen nadat David Brewis, de andere broer dat ook heeft gedaan (School of Language). The Week That Was is een goede plaat die erg intelligent in elkaar zit. Ik lees ergens dat ook de grote Paul Auster een grote inspiratiebron is geweest en dat de complexe relatie tussen media en maatschappij ook een grote rol speelt. Veel lagen dus, die uiteindelijk naar veel meer verwijzen dan alleen die vermaledijde jaren tachtig en die er lang niet allemaal uitkomen bij een eerste luisterbeurt, maar dat dit donkere en intrigerende popalbum meer draaibeurten nodig heeft is dan ook helemaal niet erg.
mij=Ada / Rough Trade & Memphis Industries / V2