Bij Luka Bloom draait alles om liedjes. En of zijn liedjes nou heel zacht worden gezongen met getokkelde gitaar (Before Sleep Comes uit 2004) of vol samengebalde energie met een slaggitaar worden uitgespuwd (Riverside uit 1990), het overtuigt altijd. Er kwam wel eens een gastmuzikant voorbij, maar het bleef toch voornamelijk Bloom solo. Op Eleven Songs hoor je hem voor het eerst samenspelen en -zingen met een band. Vooral de toevoeging van piano geeft een nieuw aspect aan zijn muziek. De band heeft tijdens de opnames alles samen ingespeeld, en de cd klinkt hierdoor zo mogelijk nog meer live dan de live-dvd The Man is Alive. Bovendien hebben de liedjes een frisheid, directheid en energie die we lang niet meer in zijn werk gehoord hebben. Bloom heeft zich laten inspireren door de sound van Raising Sand van Alison Krauss en Robert Plant. De sound van die plaat bepaalde voor een groot gedeelte het unieke gevoel van de muziek, en dat is bij Eleven Songs ook het geval. Mijn enige kanttekening heeft echter ook te maken met de manier waarop de cd klinkt: de galm van de opnameruimte weerklinkt net wat te hard door in de muziek, als een soort storende resonantie. Als je vindt dat muziek dit soort ongepolijstheid nodig heeft om echt spontaan te klinken, kun je mijn kanttekening vergeten. Wat het mij vooral duidelijk maakte is dat Bloom écht heeft durven kiezen voor een live-geluid in de studio, daar waar Krauss en Plant toch veel uitgekookter te werk zijn gegaan dan dat hun zo live en spontaan klinkende muziek aanvankelijk doet vermoeden… Maar waardoor het ook komt: Eleven songs is een cd waar Bloom trots op mag zijn, omdat hij na al die jaren muziek maken nog steeds nieuwe dimensies aan zijn werk weet toe te voegen.
mij=V2