Mijn eerste indruk bij dit Marshall Law was – niet in het minst door bandnaam, titel en hoes – ‘ach, aardige jaren-tachtigmetal’. Op zich geen rare gedachte, want het gezelschap brengt inderdaad metal voort zoals Judas Priest, Megadeth en aanverwanten die al decennia geleden speelden. Maar met de toevoeging ‘aardig’ zou ik deze band tekort doen, want als er iets opvalt aan hun zevende album – het eerste sinds 1999 – dan is het dat het goed en lekker klinkt en goed en lekker blijft klinken. De songs zijn zoals ze in het genre altijd zijn en Marshall Law zal dus geen sensatie teweegbrengen in metalland, maar de songs kloppen wel, er zitten voldoende rustpunten in om voor afwisseling te zorgen en muzikaal blijkt deze band zeer vaardig. Ook niet onbelangrijk: de productie is helemaal top. Ruig en stevig, maar de afzonderlijke instrumenten zijn prima te onderscheiden en het klinkt nergens alsof het in een schuur is opgenomen. Integendeel, qua geluid kan dit op tegen producties waar meer geld tegenaan gesmeten wordt, en dat is zondermeer knap. De titels (“Night Terror”, “Devil’s Anvil”, “Hell On Earth”) beloven een partij hakken-tot-in-den-doet en van tijd tot tijd gebeurt dat ook. Even zo vaak wordt er echter gas teruggenomen en hoeft een solo of hook niet op topsnelheid om goed te klinken. Zoals gezegd gaat dit Marshall Law geen sensatie teweegbrengen, maar wie lekkere degelijke eighties powermetal met geluid van deze eeuw wil hebben heeft hier een heerlijk album aan.
mij=Demolition / Bertus
Eigenlijk is dit gewoon de plaat die Metallica had moeten maken.