Het probleem met ‘superbands’ is dat de verwachtingen vrijwel altijd te hoog gespannen zijn. Neem nu Regenorchester XII, het samenwerkingsverband tussen Franz Hautzinger, Christian Fennesz, Otomo Yoshihide, Lux Ex (The Ex) en Tony Buck (The Necks). Grote namen. En dan wordt er ook nog gekoketteerd met de bewering alsof het allemaal klinkt als Miles Davis in de jaren zeventig, en laat hij nu juist een van mijn favorieten zijn. Dat kan natuurlijk nooit goed gaan. Nu ja, het gaat eigenlijk best wel goed, maar niveau jaren zeventig Miles is uiteraard onhaalbaar. En het geheel is ook zeker niet meer dan de som der delen. Wat Regenorchester XII echter wel is, is een behoorlijk interessante jazz/improv-band, die zich niet zozeer richt op vrije expressie als wel op sfeer en soms zelfs groove. Fennesz en Yoshihide – toch vooral bekend als abstracte geluidskunstenaars – nemen hier met name de elektrische gitaar ter hand en doen dat met verve. Korte soli, breed uitwaaierende scheurgitaren, massieve geluidsmuren; het zit er allemaal in. Buck en Ex vallen op door de voor improv en jazzbegrippen behoorlijk zware basis, waarbij ze niet onderdoen voor zware rock of zelfs metal. Hoofdprijs gaat echter naar de (inderdaad soms Miles-achtige) trompet van opperhoofd Hautzinger, die zijn geblaas door allerhande effectapparatuur laat galmen, maar altijd mooi en gevoelig blijft klinken. Al deze lovende woorden zijn echter vooral van toepassing op de meer geconstrueerde en groovende gedeeltes van de muziek; als het richting vrije improvisatie gaat is het resultaat niet altijd even boeiend en klinkt het soms net teveel als vrijblijvend gepiel. En dat is wel frustrerend, want er had hoorbaar meer ingezeten. Met meer tracks als “37rd Rainday” en “Sand” had ik zelfs het woord jaarlijst in de mond genomen. Maar ja.
mij=Red Note / Konkurrent