Zo’n tweehonderd tot tweehonderdvijftig woorden. Dat is grofweg het gemiddeld aantal woorden waar een recensie op File Under dient te bestaan. Soms is dat precies voldoende om aan te geven wat een plaatje bij je losmaakt en in een ander geval schiet je met alle aangewende superlatieven ruimschoots over het maximum heen. Een enkele keer zou je het liefst de klassieker van collega schrijver Peter willen herhalen. Niet dat ik datzelfde huzarenstukje wil uithalen bij het bespreken van Santogold. Het probleem waar ik nu mee kamp is dat ik – door allerlei redenen waar ik jullie niet mee zal lastig vallen – een beetje achter ben komen te liggen met mijn schijfwerk. Wat moet ik nu nog vertellen over Santogold’s debuut album wat elders niet reeds gezegd is? Met de melding dat dit een erg fijn plaatje is, vertel ik vast niets nieuws. De conclusie dat Santi White met haar dansbare mengeling van onder andere ska, dancehall, R&B, rock en pop een ideale zomerplaat heeft afgeleverd, hebben jullie nu de bladeren van de bomen komen dwarrelen waarschijnlijk bar weinig aan. Maar ja, het is in mijn ogen wel de enige juiste conclusie. Ik had het al zo’n beetje verklapt in mijn bijdrage aan het Lowlandsverslag, maar voor degene die het nog niet wisten: met de welgemeende excuses voor de vertraging mijnerzijds is dit met terugwerkende kracht dé zomerplaat van het jaar.
mij=Downtown / Munich