De release van het voorgaande album Now, Diabolical in 2006 deed nogal wat stof opwaaien tussen voor- en tegenstanders van black metal. Had de rond de hevig grommende Satyr geformeerde formatie nog wel enig bestaansrecht in dit subgenre van de harde muziek? Niet dat er nu direct met lalala-koortjes gewerkt werd, maar de nihilistische blastbeats van weleer dienden wel met een vergrootglas van flinke proporties opgespoord te worden. Bovendien waren de middeleeuwse invloeden die teweeggebracht werden door akoestisch gitaarwerk en fluit – indien al aanwezig – nog slechts te bespeuren voor hen uitgerust met een buitengewoon scherp gehoor. Bij de nieuwe boreling The Age Of Nero zal het niet anders zijn. Ook hier slechts sporadisch gebruik van orgastisch aandoende black metal erupties zoals in het stuwende “Die By My Hand”, terwijl de fascinatie voor de Middeleeuwen zich hooguit nog manifesteert in enkele flarden tekst. Anno 2008 laat Satyricon zich nog het best vergelijken met het vroege werk van Bathory en Celtic Frost, maar dan wel met een beduidend betere productie. Op een paar uitzonderingen na wordt er in mid-tempo gespeeld. De muziek is krachtig en wordt gedragen door duistere riffs en grimmige vocalen die een donker beeld oproepen van een desolaat landschap. Freud zou hier ongetwijfeld raad mee weten en de bedenker van dit moois voor eeuwig verbannen naar oorden waar de dageraad nooit voet zal zetten. Dat zou evenwel een gemis zijn, want dat zou betekenen dat de wereld voortaan verstoken zou blijven van de hersenspinsels van Satyr en co. En dat zou pas echt zondig zijn, heer Freud.
mij=Roadrunner / CNR