Laat ik er niet te lang om heen draaien: als je iets over Street Dogs wilt schrijven ontkom je er niet aan een link te leggen met Dropkick Murphys, want zanger Mike McColgan zong ook hun eerste cd vol. En ja, natuurlijk lijken de Dogs op de Murphys, hoe kan het anders. Gelukkig is er geen sprake van een slap aftreksel maar doet McColgan met zijn huidige band hard zijn best om een eigen geluid te koppelen aan de bekende Boston-Ierse invloeden. State Of Grace is vreemd genoeg (ik was in de veronderstelling dat ze er al jaren zaten) pas de eerste Street Dogs uitgave op Hellcat Records, een label dat zo ongeveer gemaakt lijkt te zijn voor een band als deze. Maar goed, geen doedelzakken, mandolines en tinflutes dus, maar oude school rammen, hooguit opgefleurd met een mondharmonica op zijn tijd. Een ander verschil met de Murphys is dat de geur van pullen Guinness iets minder sterk aanwezig is en daarmee wat minder die typerende kroegsfeer wordt benadrukt. Dat blijkt een goede zet, niet in de minste plaats door de zeer prettig in het gehoor klinkende stem van McColgan, die weliswaar ook flink wat schuurpapier op de stembanden heeft, maar minder schreeuwerig is dan Al Barr – de huidige Murphys-brulboei. Daarom pakken de wat meer ingetogen liedjes als “Two Angry Kids” en “Free” verbazingwekkend goed uit. Mooie liedjes met een heuse mate van hitgevoeligheid, Amy McDonald eat your heart out!
mij=Hellcat / Epitaph