Na een diner met kabeljauw met Sechuanpeper en een goed glas witte wijn zit ik weer op mijn Brusselse hotelkamer. Brussel, dus maar weinig Nederlandstalige zenders en met moeite nog BBC1. Aangezien een avond zwaar stappen geen optie is – er moet morgen nog gewerkt worden – moet mijn vermaak ergens anders vandaan komen. Gelukkig werk ik bij een softwarebedrijf en kijken die er niet raar van op als je een hotel met draadloos internet verwacht. De iPod regelt de rest en zo zit ik een stukje te tikken over het nieuwe album van Tesla, Forever more. De zanger van die band, Jeff Keith, beschikt over wat ik een van de fraaiste stemmen in de rock vind. Studio-albums waren vaak net iets te braafjes, maar het podium was altijd al de plek waar de gruizige stem van Keith pas echt tot zijn recht kwam. Na twee prima coversalbums Real to Reel I & II en een live-dvd is er nu voor het eerst sinds 2004 weer een studio-album met nieuw materiaal. Om te beginnen is het de heren behoorlijk goed gelukt de gladde productie buiten de deur te houden. Het is in de eerste plaats een rockplaat die een hoger volume uitstekend aankan. De songs kunnen de toets der kritiek ook met gemak doorstaan. Er staan een paar songs op die me niet echt in beweging krijgen, maar ook die zijn niet in staat de rest van het album onderuit te krijgen. Zo is “One Day At A Time” een heerlijke up-tempo rocker, “Just In Case” een Aerosmithachtig nummer met een prachtige Slashiaanse solo en is “Pvt. Ledbetter” een van hun betere langzamere songs. Tesla doet precies wat je van ze verwacht: stevige classic rock, in stevigheid uiteenlopend van Def Leppard-zonder-vrachtwagenladingen-effect (luister maar eens naar “So What”) tot energieke testosteronrock met killersolo’s. In een genre waar ontstellend veel middelmaat uitgebracht wordt blijft het een verademing om een band te horen die – vooral door Jeff Keith – een eigen geluid heeft en werk maakt van nieuw materiaal. Alleen al daarom is dit een van de betere classic rock-releases van het jaar.
mij=Frontiers / Rough Trade