De kern van The Cotton Soeterboek Band wordt gevormd door de Amerikaanse gitarist Alan Cotton en de Nederlandse zanger Robert Soeterboek, vooral bekend van zijn zang bij Ayreon en Star One. De tweede Nederlander met inbreng op dit album – helaas niet als vast bandlid – is Joost van den Broek (After Forever). Bas en drums worden hier verzorgd door ervaren sessiekrachten, maar inmiddels zijn Wim den Boer en Wilfried Broekman tot de band toegetreden. Op dit album wordt een zwaar bluesgeörienteerde vorm van classic rock neergelegd, ergens tussen southern rock en bands als Deep Purple en vooral Whitesnake. De stem van Soeterboek draagt flink bij aan dat laatste, want hij klinkt vaak als David Coverdale in de jaren dat die de noten nog niet zijn keel uit hoefde te knijpen. Omdat de toetsen van Joost van den Broek bepaald niet naar de achtergrond worden weggedrukt houdt het geheel een mooie balans. Het wordt nog een klus om voor de live-optredens een goede vervanger te vinden. Toch is er nog wel iets op dit album aan te merken: gitarist Alan Cotton lijkt wat moeite te hebben het geluid te vullen. Cotton is een uitstekende gitarist, maar lijkt vooral een man voor fraaie slagpartijen en minder voor gierende solo’s. Hij kan het wel (“Twisted”), maar het lijkt niet zijn hobby. Het kan deels liggen aan de productie, maar ik denk dat een tweede gitarist live hard nodig zal zijn. Ik zal het maar houden op gebrek aan tijd en geld bij een eerste productie, waardoor die weliswaar tot in de puntjes verzorgd is, maar hier en daar net dat beetje testosteron mist. Niettemin kunnen ze trots zijn op wat hiermee wordt neergezet. Ze vinden het genre niet opnieuw uit, maar o wat klinkt het lekker.
mij=Caf Fine / Import