Zo langzamerhand hebben The Legendary Pink Dots het eerste deel van hun bandnaam waar gemaakt. Na vijfentwintig jaar en een output om u tegen te zeggen hebben ze hun plek in de popgeschiedenis wel veroverd. Niet dat een grote en opvallende plek is. Een donkere hoek is een beter woord. Een straathoek waar atmosferische psychedelica zachtjes overgaat in naar de jaren tachtig ruikende elektronica. Een onverlichte plek, precies tussen twee straatlantaarns in. Alleen wat indirect licht van synthesizerlampjes en soms het strijkende licht van een voorbijrijdende auto met een kapotte uitlaat zorgt dat we zo nu en dan de hoek wat beter te zien krijgen. Edward Ka-Spel staat er nog steeds zijn ding te doen. Plutonium Blonde is dan ook een mooie titel voor hun nieuwe plaat. Het is niet het licht dat van buiten komt, maar de straling die plots vanuit die donkere hoek komt. Opener “Torch Song” en de track die daar op volgt, “Rainbow’s Too?” beginnen aarzelend en traag en roepen zo een atmosfeer op die verwachtingen schept. Tapeloops, geluidseffecten en vervormde stemmen treffen we verderop aan. Zelfs de banjo (?) in “Mailman” valt op z’n plek. Die plek is wel rommelig. De atmosfeer is stoffig, met wat afgedankte spullen hier en weggegooide rommel daar. Toch mooi dat iemand daar nog wat stijlvols mee kan.
mij=Reachout / Bertus