Wat telkens weer opvalt bij het beluisteren van The Ugly Suit is het volwassen geluid van deze band. Had ik niet ergens gelezen dat het ging om zes begin-twintigers? Misschien is het mijn vooroordeel, maar dan verwacht je toch wat meer jonge-hondenmuziek, en niet de lang uitgesponnen echo’s van bands als Wilco of Phish. Of Iron & Wine, bij wie The Ugly Suit ooit al eens het voorprogramma verzorgde. Niet dat de gelijkenissen vervelend zijn overigens: de gelijknamige debuutplaat van deze band uit Oklahoma is een interessante. Met liedjes die afwisselend door de gitaar en door de piano gedreven worden, een stem die bijna als een instrument meegalmt, en drumroffels die tegenwoordig veel in de post-rock terug te horen zijn. En is het toeval dat dat ene nummer dat door de ritmische piano zo doet denken aan Brad, de band van Pearl Jam‘s Stone Gossard, “Brad’s House” heet? Soms is de plaat niet alleen ritmisch, maar ook orgastisch, zoals in “Happy Yellow Rainbow” naar een prachtige lange climax van gitaren en drumroffels toegewerkt wordt. Afsluiter “Let It Be Known” tenslotte doet denken aan Explosions In The Sky. En dan heb ik eigenlijk wel genoeg met namen gesmeten. Tijd voor nog een luisterbeurt!
mij=Touch and Go / Konkurrent