‘Imagine The Flower Kings, Van der Graaf Generator, King Crimson and Men at Work in one and the same boat’ en je hebt volgens Inside Out Unitopia. De eerste snap ik, de andere drie heel wat minder. Unitopia zit volgens mij namelijk veel meer in het straatje van Spock’s Beard, Yes en Styx met her en der een ferme lik pop á la Moongarden. Het zou ook jammer zijn als mensen met de verkeerde verwachtingen naar dit album zouden gaan luisteren, want deze Australische proggers zetten zich met hun tweede album stevig op de progkaart. Met niet minder dan een dubbelaar en conceptalbum – het blijven proggers. Maar dat klinkt meteen alsof het enorm ingewikkeld gedoe in lange, lange songs gaat worden. Nou, dat valt dus erg mee. Het aardige is dat de variatie erg groot is, met fraaie pop van niveau (opener “One Day”), twee Flower Kings-achtige lang uitgesponnen songs vol sfeerwisselingen, een fraai duet (“Love Never Ends”), pianobombast (“So Far Away”) en rechttoe rechtaan rockers. Als dan de koortjes soms om je vingers bij af te likken zo mooi zijn heb je een melange die twee cd’s lang blijft boeien zonder loodzwaar te worden. Als ze dit live ook kunnen waarmaken, is dit Unitopia een band die niet alleen liefhebbers van het hele spectrum van symfo tot prog maar ook daarbuiten kan aanspreken. In genres waar fans hun favorieten liefst aan één stijl houden is deze band bezig het speelveld voor zichzelf zo breed mogelijk te houden. Met dit album geven ze alvast een visitekaartje af waar je u tegen zegt.
mij=Inside Out / CNR