Over het debuut van deze jonge Zweedse band was ik bijna precies een jaar geleden behoorlijk positief, met als kanttekening dat ze nog een beetje een eigen smoel misten en dat er geen echte parels op stonden. Nu is er dan The Cancer Empire, de vaak moeilijke tweede plaat en zo blijkt nu, niet alleen voor Zonaria zelf. Want je hoopt natuurlijk dat er een groei is geweest, dat er verder is gesleuteld aan het geluid en dat de magische formule gevonden is. Ik moet helaas vaststellen dat dit niet gelukt is. Ik merk zelfs dat ik eigenlijk de eerste cd beter vond. Dat komt omdat daar meer avontuur in zit, meer durf, meer ongedwongenheid. Nu lijkt het wel alsof de angst regeert. De angst om iets fout te doen, om de belofte niet waar te maken of om niet serieus genomen te worden. Daardoor wordt het allemaal wat eentonig. De zang, de gitaarmuren, het tempo, het kan me gewoon allemaal niet blijven boeien. Vooral richting het einde. De pakweg laatste 20 à 25 minuten zijn echt te saai om waar te zijn. En dan ook nog eens een paar misplaatste, sferische intermezzo’s. Daar kan zelfs de productie van Fredrik Nordström (o.a. Arch Enemy en Opeth) niets aan veranderen. Ik kan dus niets anders eindigen als bij het stukje over hun eerste. Gewoon blijven doordrinken. Dan komt het vanzelf goed.
mij=Century Media / EMI