‘Verandering van spijs doet eten’, moet opperhoofd Storm gedacht hebben toen hij mij een cd van Arthur Russell stuurde. Meestal worden cd’s van singer-songwriters namelijk gerecenseerd door File Under-collega’s Ewie of DubbelMono. En terecht, want zij zijn in mijn ogen degenen die er de zinnigste dingen over kunnen zeggen, dankzij hun kennis van dat genre. Ik heb niets tegen singer-songwriters, maar door de bank genomen heb ik er ook niet veel mee. Uitzonderingen daargelaten dus: Antony Hegarty en Rufus Wainwright hoor ik bijvoorbeeld graag. Maar die zijn beiden niet te vergelijken met wat ik hoor van Arthur Russell. Hij blijkt een bijzonder mens: er is zojuist zelfs een documentaire over hem verschenen. Russell, die in 1992 op 40-jarige leeftijd overleed aan AIDS, was een cellist die zijn heil, na o.a. een samenwerking met dichter Allen Ginsberg, steeds meer zocht in de disco- en later dancewereld. Daar is op Love Is Overtaking Me echter weinig van te horen. De cd, die maar liefst 21 nummers laat horen die tussen 1970 en zijn overlijden gemaakt zijn, bevat wel een cello (“Eli”), maar geen disco. Het laat eerder de roots-kant van Russell horen (bijvoorbeeld in “Goodbye Old Paint”), en ook zijn folky kant. Soms zelfs schurkend tegen bijvoorbeeld Simon & Garfunkel aan (in “Oh Fernanda Why”). Eigenlijk is het doodzonde dat dit bijzondere multitalent pas na zijn dood enigszins bekend is geworden. Maar gebeurde dat niet ook met een aantal andere genieën?
mij=Rough Trade / Konkurrent
Heb onlangs de documentaire gezien en die is echt geweldig. De live performances die als extra op de dvd staan zijn adembenemend mooi.
Was hij op tv, of heb je gebruik gemaakt van het wereldwijde web? Ben er ook wel benieuwd naar namelijk.
Interweb inderdaad. De dvd is in Nederland ook wel te vinden maar vanuit de UK scheelt het zowat de helft.