Ik worstel al een paar weken met Belanov‘s debuut langspeler Paragraph. Het stemmetje in mijn ene hersenhelft piept dat ik hun plaat heel mooi moet vinden, het stemmetje aan de andere kant vindt de mix van post-rock en slowcore van deze Utrechters te saai. Dus ik probeer nu al vele draaibeurten de vinger op de zere plek te leggen, waarom ik niet tot een sluitend oordeel kan komen. Het kan komen door mijn nogal wisselende stemmingen van de afgelopen weken. Paragraph is namelijk nogal een plaat met een onderhuidse spanning die lastig te grijpen en vaak zelfs onzichtbaar is. Alsof een beest gevangen zit in een kooi, dat van binnen kookt, maar aan de buitenkant daar niets van laat blijken en er zelfs vrede mee heeft. Het korte intro en de zes tracks op Paragraph stralen dat bijna stuk voor stuk uit; het is me te oppervlakkig, te weinig dynamisch. Slechts in het afsluitende “Night Season” kolkt de band wat meer. Misschien komt het deels wel door de stem van René Borsje, die ik niet echt overtuigend vind. Wanneer Borsje afwisselt tussen voordracht en zang (zoals in “After A Downfour”), dan boeit hij gelijk een stuk meer. De band probeert het in andere nummers wel (“Slate Gray is nog het meest overtuigend), maar ondanks de hulp van Pieter Kloos als producer lukt het hem maar niet mij definitief voor zich te winnen.
mij=Dying Giraffe / Sonic
Die gasten rippen overduidelijk van Mogwai, Slint en andere grote postrockers, maar slecht is het niet. Het begeleidt in elk geval bijzonder lekker een autoritje.