Mocht je ooit van Boz Boorer gehoord hebben dan ben je vast een Morrissey-fan. Boorer is namelijk sinds 1991 gitarist in zijn band, schreef ook geregeld mee aan nummers en is inmiddels ook de muzikale directeur van de band (wat dat ook in moge houden). Maar los daarvan, mocht je een Morrissey-kloon verwachten dan zit je goed mis. Boorer gaat namelijk voor zijn oude liefde de rockabilly. Ooit deed hij het met zijn Polecats, nu doet ie het voor het eerst solo op Miss Pearl. Naast rockabilly, komt er ook veel vijftiger jaren rock ‘n’ roll voorbij. Het kan dus niet missen dat het album blaakt van de energie en elk liedje raak is. En dat zijn er genoeg, namelijk zestien stuks waaronder een samenwerking met Adam Ant die het nummer “Jungle Rock” oplevert. De geluidsdrager kent een ouderwetse lp-lengte van ruim veertig minuten. Waar voor je rock ‘n’ roll-geld dus, maar het is denk ik muziek die vooral live helemaal uit zijn verf komt. Ik vrees echter dat Morrissey roet in het eten zal gooien. Er komt een nieuw album van hem aan en hij gaat weer toeren.
Derek Meins is een heel ander verhaal. Hij zat namelijk in de indie rockband Eastern Lane waar hij gitaar speelde en ook zong. Deze band is inmiddels verleden tijd en dus ging de Schot solo. Waar Eastern Lane soms al wat moeilijk te volgen kronkels had, al mag ik er nog steeds graag naar luisteren, daar slaat Meins solo nogal door. Ik heb het gevoel dat niemand hem nog in toom kan houden. Op The Famous Poet, de titel zegt het al, krijg je naast liedjes dus ook gedichten voorgeschoteld. Het begint al meteen bij de eerste track “The Freud Song” die voorgedragen wordt als ware hij The Young Ones‘ Vivian. De muzikale “The Freud Song” past weer meer in het hokje The Libertines. Al is er muzikaal geen peil op te trekken: dan is het semi-akoestisch, dan is er een minimaal liedje, dan wordt er tegen de folk aan geschuurd, maar telkens komt hij weer terug met een gedicht. Echt een plaatje om je bezoek mee op de vlucht te jagen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het zwaar te verteren vind. Niet dat er geen mooie liedjes opstaan. Integendeel zelfs, zo is “End Of Man” een parel. Op het mini-album (totale lengte net vijfentwintig minuten) ontbreekt er echter een duidelijke richting. Of het moet rock ‘n’ roll in de breedste zin van het woord zijn.
mij=Vibrant / Rough Trade & 1965 / Munich