Het naspelen van muziek van bands kan leuk zijn om te doen, maar als je origineler wilt zijn dan moet je over de rand van de zandbank gaan kijken. Zo ging het uit Cleveland, Ohio afkomstige Sunrise na een carrière als Procol Harum en Small Faces-coverband na wisseling van de zanger eigen repertoire spelen. De naam werd veranderd in Dragonwyck, maar succesvol werd het niet. Van het in 1970 op Pama Records uitgekomen debuut Dragonwyck werden maar liefst 85 exemplaren gedrukt. Het was sowieso al een wonder dat het verscheen, want met de promo-opnames in de hand was het niet makkelijk (aldus de inlay) een maatschappij te vinden. Deze opnames tezamen zijn nu verschenen op deze cd. Dragonwyck klinkt op zijn debuut als een zwaardere versie van The Doors. Probleem is echter dat de liedjes niet zo goed zijn, de zanger Bill Pettijon het niet haalt bij Jim Morrison en het orgeltje lang niet zo kek klinkt. De uitgesponnen liedjes zijn behoorlijk zware kost. Sterker nog, ik kom er niet doorheen. Leuk dat World In Sound het uitgebracht heeft, maar ik sla graag even over.
Dragonwyck was de eerste in de triologie van Dragonwyck-reissues. Er is ook een Chapter 2 verschenen die meer richting de Britse rock schijnt te gaan, maar deze werd ons niet toegestuurd. Wel kwam de derde op onze burelen binnen en die had en heeft de titel Fun meegekregen. En eerlijk is eerlijk, deze is veel beter te verteren dan het debuut. Dragonwyck heeft de stap gemaakt van een donker The Doors-achtig geluid naar een glamrock-achtige Bowie-sound. Het is inmiddels 1974 en tijd voor bands voor progressieve rockbands als Queen en Yes. De tien liedjes passen prima in die tijd en de opnames klinken qua geluid ook beter dan het debuut. Producer Bill Cavanaugh vond het zelfs zo fijn met de band dat hij in 1976 samen met gitarist en violist Tom Brehm een nieuwe band start waarvan twee tracks als bonus aan deze cd toegevoegd zijn.
mij=World in Sound / Clearspot