Euros Childs. Klinkt als de verengelste naam van een Griekse charmezanger. Hij komt me ook bekend voor. Zou de man een Neil Diamond-achtige comeback maken op een hip label? Plaat aan. Niets daarvan, dit lijkt me een Zweeds bandje, in de traditie van Herman Dune. Onvast gezongen indiepop, met ‘n vreemd accent. Losjes gemusiceerd, wat pedal steel en banjo erbij voor ‘n snufje Amerikaanse zonneschijn. Maar dan komt er tegen ‘t eind een liedje voorbij dat “O Ein Daear” heet. Welsh! De vleugjes psychedelica en hippiemelodieën en ‘t rare accent waren niet terug te voeren op bands uit de Scandinavische marge als Octopus Syng, maar op de Super Furry Animals of de band met de meest onmogelijke naam ooit: Gorky’s Zygotic Mynci. Zij splitten in 2006 en zanger Euros ging solo. Vandaar er een belletje ging rinkelen. Een vriend van me liep jaren terug (figuurlijk!) met ze weg, maar tegenwoordig heb ik ‘m er al een hele tijd niet meer over gehoord. Ze waren dan ook wel erg krankjorum. Euros solo is volwassener, capriolen blijven uit. Zijn stem is zo nonchalant dat het naar desinteresse neigt. En dat is met een omweg dan toch wel weer apart. De eerste helft van Cheer Gone is relatief poppy en up-tempo, met als uitschieter “Nineteen Fifties”. De tweede helft is folky, “Farm-Hand Murder” is er een voor de Kings of Convenience-fans. Ik vind beide helften wel wat hebben, kleine, vermakelijke en vooral pretentieloze liedjes.
mij=Wichita / V2