Françoiz Breut / Marianne Dissard / Leine

Of het allemaal wel goed gaat komen met de populariteit van de zuchtmeisjes in Nederland valt nog te bezien. Aan de onlangs verschenen tweede verzameling Filles Fragiles en de lovende recensies plus itempje bij De Wereld Draait Door die daarop volgden, zal het niet liggen. De opkomst bij de zuchtavond in de Leidse Schouwburg die ik bezocht, was echter ronduit teleurstellend. Onterecht, zeer onterecht. Hoewel Guuzbourg en Giph met hun leuk bedoelde presentatie ervoor moeten waken dat ze niet juist het gevoel versterken dat het om niets meer dan een curiositeitje zou gaan.
Zo was het inventieve afsluitende optreden van Françoiz Breut en haar kompaan Boris Gronemberger niets minder dan adembenend. Verre van een curiositeit. De in Brussel woonachtige Française was met haar unieke combinatie van chanson, Calexicoaanse woestijnmuziek en een vleugje post-rock reeds verantwoordelijk voor een van mijn favoriete albums van 2005. Aan het eind van de zuchtavond wist ik mijn hand te leggen op haar nieuwe release À L’Aveuglette. De keuzes om dit maal louter eigen composities uit te werken (samen met Gronemberger en Luc Rambo) en dat vleugje post-rock eens wat verder uit te diepen, pakken zeer positief uit. Het album ademt een sfeer uit welke lijkt te zijn gebaseerd op haar woonplaats; Brussel als hoofdstad van een land dat niet meer lijkt te bestaan en Brussel als middelpunt van het Europa dat nog niet is. Het levert pareltjes op zoals het voortjagende, aan Tortoise refererende “Les Jeunes Pousses” en het van een dreigende, onbestemde onderlaag voorziene “Dunkerque”. De plek in de jaarlijst van ondergetekende is wederom gereserveerd.
De stap naar de volgende zuchtdame is dankzij de Calexico-connectie snel gezet. Marianne Dissard kwamen we eerder tegen in haar rol van femme fatale op hun “The Ballad of Cable Hogue”. Een rol waar Breut live een aantal keer invulling aan gaf. Daar houdt de vergelijking niet op. Muzikaal gezien heef L’Entredeux namelijk erg veel weg van Breut’s Vingt à Trente Mille Jours. Niet zo gek als je bedenkt dat beide albums zijn opgenomen in Craig Schumacher’s Wavelab Studio in Tuscon, Arizona. Juist ja: de thuishaven van Joey Burns en consorten. Ondanks het feit dat Burns naast de productie ook nog eens meeschreef aan een leeuwendeel het album, klinkt het eindresultaat niet als een Calexico zijproject. Daarvoor is Dissard’s inbreng met haar kenmerkende, laagzwoele zuchtvocalen te evident aanwezig. De referenties naar Gainsbourg en Morricone zijn – uiteraard – nooit ver weg en met het clichématige goed glas wijn in de hand is het ook hier volop genieten geblazen.
Tweevoudig Grote Prijs-winnares Leine verraste – mij althans – op Filles Fragiles #2 met een fraaie, zanggezuchte – of is het zuchtgezongen? – bossa. Op haar eerste volwaardige album Truth Be Told is geen enkel Franstalig nummer te vinden. Niet dat dit iets uitmaakt hoor. Leine bewijst met haar (ver)frisse(nde) jazzy stijl namelijk eens te meer dat ze een volledig uniek singersongtalent is. In al haar eigenzinnigheid is ze een welkome aanvulling op het Nederlandse zangeressenlandschap vol Ilse DeLanges, Stevie Anns en Miss Montreals. Toegankelijk maar prikkelend genoeg om nergens in kabbeljazz-behang te vervallen. Om de een of andere reden doet het sfeertje van het album me aan de laatste twee albums van Emiliana Torinni denken. Ook een dame die niet voor een gat te vangen is. Truth Be Told getuigd boven alles van lef. Want het is niet gemakkelijk om net dat beetje anders te durven klinken. Of zoals ze zelf zo fraai Kermit citeert: ‘It’s Not Easy Being Green.’

mij=Humpty Dumpty / Bang! & Le Pop Musik / Groove Attack / Rough Trade & PIAS