Ik baal nog geregeld van het feit dat ik nooit doorgegaan ben met pianospelen. Ik vond het op zich namelijk een fijne bezigheid, maar de verplichting om elke week lessen te volgen en heel gericht hiervoor de opgedragen stof te oefenen, kwam me op een bepaald moment de strot uit. Ik kabbelde liever rustig vrij van ballast op papier over het klavier, zoekend naar noten om zinsneden mee te vormen. Niet dat ik heel veel gevoel had voor liedjes componeren, maar met minimale middelen zelf wat creëren, dat intrigeerde me. Ik denk dat ik toen ook, vanuit mezelf dus, mijn voorliefde voor ingetogen, kale pianomuziek ontwikkeld heb. Muziek zoals Keith Kenniff die bijvoorbeeld maakt. Deze Amerikaan levert onder de naam Goldmund met The Malady Of Elegance een van de mooiste albums af die ik op dit gebied hoorde de afgelopen jaren. Het nadeel is echter dat muziek zoals op deze plaat terug te horen valt, zich zo ontzettend lastig laat omschrijven. Je kunt moeilijk spreken van een mooi liedje, het gaat om het geheel. Het is als ijsbloemen langzaam zien wegsmelten op het raam of het volgen van het oplossen in het niets van de condensstrepen van een voorbijtrekkend vliegtuig, dingen waar ik rustig naar kan zitten of liggen kijken en genieten, maar waar anderen niet de rust voor op kunnen brengen.
mij=Type / Konkurrent