Luka Bloom is op tournee om zijn nieuwste cd Eleven Songs te promoten. Compleet met alle hectiek die daar nou eenmaal bij hoort. En tsja, dan gaat er wel eens wat mis. Op dinsdag 18 november bijvoorbeeld stond-ie in Paradiso, en platenmaatschappij V2 Benelux had voor File Under een interview met hem geregeld. Maar helaas, door allerlei onvoorziene drukte rondom het concert konden de interviews op het laatste moment niet doorgaan. En daar sta je dan als interviewer met je vragenlijst en draagbare recorder.
Volgend jaar dan maar? Welnee, tijd dus om zelf in actie te komen! Koppig heen-en-weer mailen via de juiste kanalen bracht mij wonder boven wonder in contact met Bloom zelf, en mijn brutale voorstel om het interview alsnog via mail te laten plaatsvinden werd door hem met open armen ontvangen. En zo kon het gebeuren dat vraag en antwoord elkaar via de digitale snelweg toch nog konden ontmoeten. Het resultaat leest u hieronder: een vraaggesprek over de betekenis van liedjes voor de artiest, de luisteraar en de wereld in het algemeen.
mij=Interview: ForestSounds. Foto's Klaas
De laatste plaat “Eleven Songs” klinkt, meer dan enig ander album dat je ooit hebt gemaakt, als een groepsproject. Hoe zijn de liedjes op dit album ontstaan, en welke invloed hebben de muzikanten op het resultaat gehad?
Ik begin altijd thuis met het schrijven van mijn liedjes, en dat doe ik alleen. Maar deze liedjes vertelden me dat ze met andere muzikanten opgenomen moesten worden. Ze zijn vaak behoorlijk uitbundig, en hadden nu de inbreng van andere getalenteerde mensen nodig. Onder invloed van deze muzikanten evolueerden de liedjes op een zeer natuurlijke manier tot wat je op het album hoort, en alles viel eenvoudig en soepel op zijn plaats.
Het groepsgeluid werkt op dit album erg goed. Heb je nog overwogen om ook concerten te geven met de band?
Ja, ik ga volgend jaar een paar shows met de jongens geven. Ze hebben echter allemaal een drukke agenda, en we zullen moeten zoeken naar een goed moment om samen te komen. Maar ja, het gaat zeker gebeuren.
Je noemt “Raising Sand” van Alison Krauss en Robert Plant als de blauwdruk voor het geluid van de nieuwe cd. Heb je overwogen om producer T-Bone Burnett in te schakelen, vooral omdat hij zo bepalend was voor het geluid van “Raising Sand”?
Ik was dol op de sound van die plaat, maar vanaf het moment dat ik David Odlum ontmoette, wilde ik nooit meer met een ander werken. Hij heeft het album opgenomen en mede geproduceerd.
De zangpartijen op “Fire” klinken geweldig. Hoe was het om die op te nemen met je zoon Robbie?
Het samenzingen gaat ons zeer goed af op een paar liedjes, maar Robbie heeft zijn eigen energie en stijl, en is dan ook met zijn eigen zaken bezig. Zoals dat ook hoort.
Je album “Innocence” bevatte veel liedjes die me tot tranen toe konden ontroeren. Bij het beluisteren van “Eleven Songs” krijg ik toch eerder een gelukkige glimlach op mijn gezicht. Waar komt opeens al die vrolijkheid vandaan?
We gaan allemaal door verschillende fases in ons leven, en we reageren hier elk op onze eigen manier op. De wereld bevindt zich in een uitdagende tijd; ik ben erg gelukkig om hier nu te zijn. Ik ben voor het grootste gedeelte een gelukkig persoon.
Ik krijg de indruk dat je tegenwoordig, zeg vanaf het live album “Amsterdam”, meer op projectbasis werkt, waarbij elk album erg verschilt van het vorige. Ontstaat dat uit een bewuste overweging om te experimenteren, of volgt het natuurlijk vanuit het creatieve proces?
Ik denk dat de vrijheid om niet voor een platenmaatschappij te werken me de mogelijkheid heeft gegeven om meer avontuurlijke opnames te maken. Bijvoorbeeld, geen enkele platenmaatschppij zou ooit “Before Sleep Comes” hebben uitgegeven. Het is zeker een uitdagende werkwijze, omdat ik ook alle risico's zelf draag, maar het is vooral erg leuk om te doen.
Kun je je voorstellen dat je ooit een vorm vindt om muziek te maken die je dan, zeg, minstens een album of drie volhoudt? Of is het bewust je bedoeling je muziek te blijven veranderen?
Ik plan nooit hoe een album gaat worden, dat wordt altijd opgelegd door het soort liedjes dat ik op dat moment schrijf. Albums zijn voor mij in eerste instantie een voertuig voor liedjes; je zou dus letterlijk kunnen zeggen dat de liedjes de muziek bepalen.
Tori Amos praat vaak over haar liedjes alsof het zelfstandige, bewuste wezens zijn. In het cd-boekje van “Salty Heaven” praat je op eenzelfde manier over jouw liedjes. Hoe zie jij je liedjes op dit moment in je carriere?
Mmmmm, er zijn liedjes die me nooit vervelen. Er zijn liedjes die me ongelooflijk dierbaar zijn voor een bepaalde tijd, en vervolgens wegebben. Er zijn liedjes die ik helemaal door heb, en er zijn liedjes die ik niet begrijp. Er zijn liedjes waarbij het helemaal om de teksten draait; er zijn liedjes waarbij het allemaal gaat om de noten die op de gitaar worden getokkeld. Ik geloof trouwens dat een liedje nooit echt af is totdat de luisteraar zijn levenservaring er aan toevoegt. In die zin, als een liedje is uitgebracht, ben ik er zelf niet meer de eigenaar van, en heb ik er ook geen controle meer over. Mensen bekijken mijn liedjes vaak op een manier die voor mij geen betekenis had tijdens het schrijven van dat lied. Luisteraars brengen hun eigen leven en ervaringen in elk lied, en op die manier bekeken worden de liedjes van henzelf.
Ik was verrast door je beslissing om op “Tribe” vrijwel geen gitaar te spelen. Hoe was die ervaring, en heeft het nog invloed gehad op je zang?
Het was een erg bevrijdend moment, om afstand van de gitaar te nemen tijdens het schrijven, en alleen te genieten van het zanger zijn. Voor dat project was het schrijfproces volledig anders, en erg verrijkend.
Hoe zou je je relatie met de gitaar omschrijven? Is de gitaar een hulpstuk dat net zo goed bijvoorbeeld een piano had kunnen zijn, of is het een onmisbaar ingredient in je muziek?
Ik ben erg behoedzaam, langzaam en geduldig in het kiezen van de noten, akkoorden en ritmes die ik met de gitaar inbreng in een liedje. Op zijn minst is de gitaar een doek waarop de liedjes worden geschilderd, en een enkele keer is de gitaar het schilderij zelf. Ik ben geen erg goede gitaarspeler, tenzij je het bekijkt in de context van mijn liedjes. Mijn liedjes betekenen erg weinig voor me zonder mijn stijl en geluid van gitaarspelen, en de keuzes die ik daarin maak. Ik hoop dat mijn gitaargeluid enigszins origineel is, of onderscheidend. Maar echt, anderen kunnen daar waarschijnlijk beter over oordelen dan ikzelf.
Je albums bevatten erg weinig instrumentale stukken. Heb je wel eens overwogen om meer instrumentale muziek op te nemen? Zeker ook omdat het erg goede gitaarstukken zijn, zoals bijvoorbeeld “Peace on Earth”.
Dank je. Ik zal er misschien wat meer doen als de stemming me er toe leidt. Maar dat is niet iets dat ik plan.
Het is goed om je weer lekker tekeer te horen gaan op de gitaar, zoals ook op je vroegste albums. Betekent dit dat je problemen met de peesontsteking in je hand voorbij zijn?
Mijn problemen met mijn handen zijn onder controle, en worden constant in de gaten gehouden. Ik heb een erg goede fysiotherapeut die me eens per maand goed aanpakt!
De hoes van “Between the Mountain and the Moon” toont Tibetaanse gebedsvlaggen. Heb je een speciale interesse in het Boeddhisme, afgezien van de boodschap van geweldloosheid die in heel je werk aanwezig lijkt te zijn?
Ik ben een beetje een spirituele toerist, maar Boeddhisme spreekt me aan omdat het niet uit is op bekering. Het is erg sterk gebaseerd op individuele verantwoordelijkheid. En bijzonder gericht op het welzijn van alle bewuste wezens.
Als er één ding is dat je met je muziek aan de wereld wil geven, wat is dat dan?
De dingen waarin ik geloof zijn behoorlijk duidelijk in mijn liedjes. Mijn teksten zijn niet slim, en ook niet omgeven door vaagheid. Ik ben niet geïnteresseerd om indruk te maken op mensen; ook zijn er veel intelligentere schrijvers dan ik. Ik wil mensen gelukkig maken met mijn liedjes, en zou het geweldig vinden als mijn liedjes iemand helpen om in zichzelf te geloven. Mijn liedjes zijn opbeurend voor mijzelf; als ze dat ook kunnen zijn voor iemand anders, nou… goede tijden!
Kun je ons tot slot een kleine blik in de toekomst verschaffen? Wat zal de volgende muzikale stap zijn voor Luka Bloom?
Ik heb absoluut geen idee.