De naam Jack Foster III zei me niets en de ‘Jazzraptor’ in de titel voorspelde moeilijke muziek. De bio op de site zorgde voor extra verbazing. Na een muzikale studie ging hij het onroerend-goed-familiebedrijf in en op een van de pagina’s staat een foto van Foster met Telecaster en cowboyhoed. O ja, en hij zit ook nog in een close-harmonygroep. U begrijpt, Foster is een veelzijdige meneer met een eigen wil, voor een muzikant bepaald geen slechte start. Foster’s vierde album Jazzraptor’s Secret is echter bepaald geen jazz- of fusionplaat, het is prog van de toegankelijke soort. De stem van Foster draagt daar ook aan bij, want hij klinkt op de rustige momenten als het progbroertje van Christopher Cross. De beter ingevoerde proggers zullen wel de naam Trent Gardner (Magellan) herkennen, die ook prominent op de hoes staat. Ik merkte bij dit album dat afzonderlijke songs me niet speciaal aanspraken, maar dat het in het geheel van het album wel degelijk indruk maakte. Geen album voor de shuffle-functie dus, dan komt deze doordachte prog met subtiele technische hoogstandjes te weinig tot zijn recht. Want dat is het: doordachte prog verpakt in songs die ook liefhebbers van Toto en aanverwanten zullen kunnen aanspreken. Waar Toto echter nog wel eens de hoek van de kleffe ballads inschoof, gaat Foster soms juist meer de rockhoek in, met Spock’s Beard– en Rushachtige passages. Meestal is de muziek van Foster echter een slag rustiger. Als popprog nog geen bestaand begrip is, vind ik het bij deze uit.
mij=ProgRock / Bertus