Terwijl File Under-collega Joice in haar stukje over Love Is Overtaking Me van Arthur Russell, DubbelMono en mij verkapt een compliment geeft dat wij het meest zinnig iets over singer-songwriters kunnen zeggen, bedenk ik me net dat ik weer eens iets gemist heb in dit genre. Jesse Malin is een naam die ik al wel jaren ken en waar ik positieve verhalen over zijn optredens gehoord heb, maar waar ik muzikaal blanco tegenover sta. Tot nu, want zijn laatste album Mercury Retrograde werd mij toegestuurd. En ik word geacht iets zinnigs over dit album te zeggen. Ik zal het eerst maar even bij de feiten houden. Malin (1968) besloot in december 2007 opnames te maken tijdens twee optredens in de Mercury Lounge in zijn thuisbasis New York, een zogeheten kerstconcert. Dertien liedjes worden op Mercury Retorgrade aangeboden, waarvan er slecht twee eerder verschenen in een live-versie op het andere Malin live-album Messed Up Here Tonight (2003). Malin wil terug naar de basis van het ontstaan van al die liedjes, alsof je ze thuis schreef met slechts je katten om je heen. Toch krijgt hij op het podium hulp van negen andere muzikanten, maar dat gaat ongemerkt aan me voorbij. Mercury Retrograde klinkt puur, opgeleukt met korte verhalen van Malin die er gelukkig niet uitgeknipt zijn. Mercury Retorgrade is wat mij betreft dan ook een relaxte plaat waarvan ik graag bij de opnames was geweest. De tracks worden aangevuld met vijf niet eerder op een album verschenen studio-opnames waaronder het prachtige kerstlied “Fairytale of New York” (bekend van The Pogues). Malin is iets voor liefhebbers van Ryan Adams (met wie hij eerder samenwerkte) of Neil Young (wiens “Helpless” wordt gecoverd). Een prima plaat voor onder de kerstboom 2008. Vreemd is wel dat er in Amerika een andere versie verschenen is met drie andere concertliedjes, maar zonder de vijf studiotracks.
mij=One Little Indian / Bertus