Joey Cape

Alweer voor de vijfde keer stond de frontman van Lagwagon met zijn mannen in de Amsterdamse Melkweg, en kreeg ik de kans om frontman Joey Cape uit te horen over zijn nieuwe project. De songwriter uit Californië bracht namelijk dit jaar zijn eerste officiële album uit met akoestische prachtliedjes, waar de zanger erg trots op is. Als ik Cape vertel dat ik het voornamelijk over zijn solo-uitstapje wil hebben, leeft hij dan ook op; “Oh echt? Wat gaaf, dat mensen dat echt boeit! Ik waarschuw je trouwens alvast, ik raak er niet uitgepraat over als ik eenmaal begin!”

Een kwestie van tijd
“In 2005 begon het een beetje te kriebelen”, vertelt Joey als ik hem vraag of hij altijd al een akoestisch soloalbum in de planning had staan. “Dat jaar is niet toevallig. In 2004 heb ik al een akoestisch album uitgebracht in samenwerking met Tony Sly, de zanger van No Use For A Name. Hierop stonden akoestische versies van allebei onze bands, maar solo uitgevoerd. Toen merkte ik dat ik toch wel dat stapje verder wou gaan.”
Hoewel de samenwerking met Sly hem blijkbaar het duwtje in de goede richting heeft gegeven, geeft Joey toe dat het eigenlijk alleen een kwestie van tijd was. “De meeste leadzangers van bands zijn van nature songwriters. Ze schrijven meer dan alleen lyrics, en spelen niet zelden zelf gitaar. Ik zie mezelf ook als een songwriter. Als ik vroeger Bob Dylan hoorde dacht ik 'Waarom zou ik dit niet kunnen?' Nu heb ik eindelijk de mogelijkheid om het ook echt tot uitvoering te brengen.”
Dat veel muzikanten uit bands uiteindelijk op de solo-tour gaan is niet nieuw. Matt Skiba, gitarist/zanger van Alkaline Trio, en Dallas Green uit Alexisonfire gingen Cape al voor, en met hen vele anderen. Joey kijkt dan ook niet raar op als ik hem met een van hen vergelijk. “Matt Skiba is een ontzettend goede gozer, onze kijk op muziek is echt hetzelfde. Wat Dallas Green betreft, vind ik zijn manier van toeren heel gaaf. Hij speelt op het podium wat liedjes, en het publiek zit op stoelen aandachtig te luisteren. Op zo'n manier komt een akoestisch album geweldig tot zijn recht, in kleine ruimtes met weinig publiek. Naakt, puur.” En zo haalt hij de woorden uit mijn mond.

Bridge
Het is dat Joey me al van tevoren gewaarschuwd heeft, maar hij raakt inderdaad niet uitgepraat over zijn nieuwe album. Als ik hem vraag naar de naam en de releasedatum verontschuldigt hij zich weer. “O, had ik dat nog niet eens verteld? Zie je wel, ik praat veel te veel! Je hebt vast nog duizend vragen die je nog niet gevraagd hebt!” Als ik hem op zijn hart druk dat het niet uitmaakt, vertelt hij gelukkig verder. Dit keer mét adempauzes. “Het nieuwe album heeft de naam Bridge gekregen. Het klinkt vol diepgang en alles, maar eigenlijk vond ik het gewoon een mooie titel. Eind augustus of begin oktober komt het album uit in Europa.” Hij glimlacht, maar als we Joey moeten geloven is de twaalf tracks tellende plaat niet altijd gemakkelijk geweest om te maken. “Als je in je eentje dag in dag uit op een donker kamertje liedjes aan het schrijven bent, word je vanzelf eenzaam. Ik denk ook dat een akoestisch soloalbum daardoor automatisch wat melancholischer is.” Ik knik, waarna hij doorgaat: “Ik heb natuurlijk ook een lange tijd aan dit project gewerkt, omdat ik veel te perfectionistisch was. Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat je niks perfect moet willen. Dat is het mooie van muziek, de foutjes.'
Net zoals de albums van Lagwagon, lijkt Bridge eigenlijk een cd zonder bijbedoelde boodschap. Als ik Joey ernaar vraag is hij het met mij eens; “Het is gewoon een cd met leuke liedjes. Ik wil niet dat mensen na het luisteren een bepaalde gedachte hebben. Als ze het maar de moeite waard vinden om hem nog een keer te draaien!”

De tournee
Het hoort er altijd bij; na een nieuw album hoort altijd een splinternieuwe tour. Omdat Joey Cape voor het eerst een soloplaat uitbrengt, gaat hij natuurlijk ook voor het eerst alleen toeren. “Ik heb altijd in bands gespeeld. Op tour is dat heel gezellig, op tour leer je mensen pas goed kennen. Het zijn wel je maten waarmee je aan het reizen bent, niet alleen de muzikanten waarmee je 's avonds op het podium staat.” Op de vraag of hij het solo dan niet moeilijk gaat hebben antwoordt hij wederom uitgebreid. “Alleen is ook maar zo alleen. Ik heb er vaak over nagedacht of ik het überhaupt wel aan zou durven, maar ik neem gewoon een paar vrienden mee denk ik. Of ik kan altijd nog in een voorprogramma van andere artiesten staan, waardoor je er toch niet echt alleen voor staat op een avond.”
De twintig minuten zijn alweer voorbij, en een interview is nog nooit zo snel voorbij gegaan. Helaas heb ik Cape niet al mijn vragen kunnen stellen, maar daar heb ik een gezellig gesprek voor teruggekregen. Joey is na zijn solotoer door Amerika ook aan het plannen om Europa te verblijden met zijn akoestische liedjes, en dat is te hopen. Ik bedank hem voor het interview en wens hem veel plezier met Lagwagon vanavond. Dat zal zeker wel goed komen, al zal hij op het podium wel wat meer zingen dan praten. Gelukkig maar, Joey Cape is ontzettend goed in beide.