Ik schrijf voor een positief idealistische weblog. Dat is fijn om te weten en bovenal een mooi compliment voor File Under. Collega Stonehead wees ons op dat berichtje in de mailinglijst waarop we onderling van gedachten wisselen. In diezelfde mailinglijst vroeg ik Storm of ik een abonnement mocht op Scandinavische en Bella Union pop. Dan zou ik echter ook de jazzherrie die normaliter door Bas wordt besproken op mijn bord krijgen. Nu lust ik heus wel een moppie jazz hoor. Op zijn tijd dan, zoals een goed glas wijn. Want een goed glas wijn naast je kop ontwaakkoffie is nog steeds een goed glas wijn, maar of dat nu zo lekker is? Het was dan ook geen slim idee om in de ochtendfile The Dreamer van nieuwbakken jazzheld José James een luisterpoging te geven. Ik werd er helemaal kriegel van. Dit is meer iets voor de zondagmiddag of liever nog de late avond met kaarslicht. Pakken we, nu we toch het er toch over hebben, meteen dat smaakvolle glas wijn bij. José, gezegend met een flexibele, warme baritonstem, maakt eigentijdse jazz zonder daarbij toevlucht te zoeken in uitstapjes naar hip hop of elektronische loungebeats. Dat is op zich al vrijwel een unicum. Luisterend naar de inventieve manier waarop hij – ondersteund door het sobere trio van bas, drums en piano – soepeltjes de clichés weet te vermijden, snapt zelfs een non-jazzcat als ik waarom platenbaas Gilles Peterson zo laaiend enthousiast was toen de demo van José in zijn postvak belandde.
mij=Brownswood / V2
Een van de allermooiste platen van het afgelopen jaar. Lekker op tijd ook, deze recensie. Plaat kwam in januari uit.
Het is weer tijd voor jaarlijstjes. Dan krijg je dit. Maar beter laat dan nooit. Toch?
Heeft in dit geval niks met jaarlijsten te maken. Fraai album, maar niet in mijn lijst.
Ik heb nu eenmaal de reputatie (helaas) niet altijd even op tijd te zijn met mijn schrijfsels.
Ik had er ook niks over kunnen schrijven natuurlijk. Ook jammer, toch?
En zo is t.