Un Dia is een album dat ik graag goed had gevonden. De Argentijnse globetrotter Juana Molina maakt zonder meer eigenzinnige en bijzonder originele muziek. Jammer dat het overheersende gevoel na een week luisteren toch negatief is. Gebrei, of een brij, zijn de woorden waarmee de plaat eenvoudig is samen te vatten. De acht nummers lijken allemaal identiek. Een subtiele groove, meer suggestie dan dat er prominente drums te horen zijn, een rits instrumenten (allerlei blaasinstrumenten, een bas) die alles dichtsmeren en daaroverheen gekweel. Molina zingt niet, maar slaakt, ogenschijnlijk improviserend, ritmische kreten, die een extra instrument vormen waarvan de pap nog wat dikker, of liever taaier, wordt. Alles tezamen vormt het een wereldmuzieksfeer die me aan de samenwerking van Steve Reid en Four Tet doet denken. Over hun op Afrika georiënteerde album Daxaar was ik ook al niet zo enthousiast. Molina lijkt de gedaante van een Senegalees meisje aan te nemen in de opener en titeltrack. De mooiste melodie is te vinden in “Vive Solo”. Toetsen en gitaar vermengd tot een droevige loop. Daarna bouwt Molina langzaam op naar een jazzgroove waar de ritmiek wederom, in mijn oren, iets Afrikaans heeft. Pardon, ik val in herhaling. Als ik door deze plaat zap lijkt er overal wel wat interessants te gebeuren. Details zijn er genoeg, maar de gehele vijftig minuten tot je nemend, komt het album maar niet tot leven. Het blijft vlak.
mij=Domino / Munich