King Crimson blijft cd’s bakken als een bakker warme broodjes. Voor een fan moet het al bijna ondoenlijk zijn om de productie van Robert Fripp en de zijnen bij te benen, voor een leek wordt het bijna ondoenlijk de krenten uit de pap te halen. De afgelopen maand verschenen onder andere Level Five en Happy With What You Have To Be Happy With. Level Five is een heruitgave van een EP die in 2001 oorspronkelijk alleen maar in Japan verscheen. Het zijn vijf intense live tracks, waarin veelvuldig ruimte is voor improvisaties van de bandleden. Ondanks die improvisaties blijft de band extreem hecht. De toon van het geheel is een tikkie donker en grimmig, maar dat past wel bij King Crimson. Deze stammen uit de periode dat Tony Levin ontbrak in de line-up en drummer Bill Bruford vervangen was door Pat Mastelotto. Hij steelt show zijn minimale drumspel bij de start van “The Deception of the Thrush”, het beste nummer van deze live-cd waarin Trey Gunn, die ondertussen niet meer in KC zit, zingt via zijn Warr-gitaar.
Happy With What You Have stamt uit 2002 en kent dezelfde line-up als Level Five. Toch klinkt het anders. De cd begint na het korte, beetje wereldvreemde “Bude” lekker agressief met het titelnummer. Dat nummer laat horen waarom bands als Tool zoveel waardering hebben voor King Crimson. Maar dat KC ook heel anders kan klinken blijkt al snel. Zo roept “Mie Gakure” herinneringen op aan de cd’s die Fripp samen maakte met Eno en klinkt de band bijna vederlicht in “Eyes Wide Open”, een akoestische track om daarna in “Potato Pie” bluesy uit de hoek te komen. Het wordt op deze manier een niet bepaald consistente plaat, maar geeft gelijk een goed beeld van hoe King Crimson schijt heeft aan de hokjesgeest. Hoogtepunt van de plaat is het dik tien minuten durende “Larks’ Tongues in Aspic, Pt. IV” dat je als luisteraar je speakers inzuigt. En dat de mannen ook wel in zijn voor een geintje blijkt wel uit de afsluitende ongein in “Clouds” dat eigenlijk een hidden track is.
mij=DGM / Rough Trade