Lucky Fonz III – Life Is Short

Met het verschijnsel ‘circumstantial music’ zijn we allen bekend, ook al ontstond die term net in mijn hoofd en geeft Google er geen resultaten voor. Maar sommige muziek heeft een bepaalde setting nodig om tot volledige wasdom te komen. Nu weet ik vrij zeker dat Lucky Fonz III niet het verlaten stadscentrum van Vinex-stad Zoetermeer op een waterkoude zaterdagavond in gedachten had bij het maken van Life Is Short. Toch was het de wandeling door die bevreemdend troosteloze omgeving, op weg naar de lokale grootgrutter voor de post-Kerst herbevoorrading, die ervoor zorgde dat ik ook op papier kreeg wat ik nou eigenlijk precies vind in de muziek van Lucky. Want al enige tijd moet ik dit album bij mijn lief weghouden. Het stadium van ‘ik ook van jou’ zijn we nu wel voorbij, en als er iets is dat deze Amsterdamse singer-songwriter met roots in Nijmegen (en het zuiden der Verenigde Staten en het noorden der Britse archipel als je afgaat op de klanken van dit album) kan, is het wel het vinden van woorden voor emoties die normaal onder de dooddoener liefde vallen, maar die daarmee eigenlijk tekort gedaan worden. Ik moet dus bekennen al enkele malen lyrics ingezet te hebben voor een lieftallig smsje. Waarvoor excuses. Lucky Fonz III schaart zich met dit album definitief in een enorm lange traditie van wat ik graag troubadours mag noemen. Zijn liedjes zijn namelijk meer dan liedjes, het zijn verhalen. Bovendien heeft hij zo’n markant stemgeluid dat je uit duizenden herkent, maar dat daardoor ook voor sommigen niet te verteren is. De term vals is zelfs gevallen, maar ik heb ten eerste te weinig verstand van vocale technieken om daar uitspraken over te doen en ten tweede overtuigt de charme van Lucky Fonz III mij meer dan voldoende. Blijkbaar vind ik oprechtheid in muziek belangrijker dan technische perfectie.

mij=PIAS