No Fun At All – Low Rider

Toen ik mij, wijdbebroekt en oversized, op de middelbare school bevond liepen er oudere jongens rond met shirts van Lagwagon , NOFX, Bad Religion, Blink 182, The Offspring en No Fun At All. Ik keek erg tegen hen op, zowel letterlijk als figuurlijk, maar sloeg er ook mijn slaatje uit. Internet had zijn intrede gedaan en de genoemde bands hadden vaak al een website (want ik onthield die bandshirts veel beter en liever dan de woordjes voor het schoolonderzoek Frans). Een MySpace was nog niet aan de orde, maar soms kon je wel een liedje downloaden. Dat moest dan stiekem, met de hete adem van ouders in de nek aangezien de telefoonrekening reeds ter berge rees. Mijn muzikale voorkeur ontwikkelde zich verder, bleef zich in de hoek van de gitaren bevinden, maar dreef wat af van de pop-punk. Toen ik deze cd onder ogen kreeg had ik dan ook iets van ‘Hey, bestaan die nog?’. Niet helemaal, want dit is het eerste studioalbum na de breuk in 2001. Een jaar later kwam er nog een compilatie-album uit, hierna was het stil. Tijdens een van de reünieoptredens werd dit album aangekondigd en fans kunnen hun hart inmiddels weer ophalen. De snelle tempo’s, vlotte akkoordenschema’s en meezingbare zanglijntjes zijn nog altijd vanouds. Mij doet het vooral terugdenken (maar niet terugverlangen!) aan die middelbare schoolperiode.

mij=Beat 'm Down / Bertus