Je moet het maar durven: een bandje beginnen met een onmogelijke naam, je debuut-cd een nog hoogdravender titel meegeven, en het schijfje vervolgens volstoppen met ongrijpbare muziek vol arty-farty teksten. Componist/accordeonist/toetsenist Alfie Thomas durfde het aan toen hij samen met zangeres Louise Kleboe en violist Chris Bierley het trio Society of Imaginary Friends oprichtte. Hun debuut heet Sadness is a Bridge to Love en als dit luisteraars in spé niet naar een teiltje doet rennen, is het de theatrale manier waarop de band zich presenteert wel. Het deed mij aanvankelijk denken aan projecten als Cirque du Soleil, en ik ben er nog niet helemaal uit of dat een aanbeveling is of niet. Hoe dan ook: de muziek is op zijn minst bijzonder te noemen. Het zweeft prettig tussen pop, new age en kamermuziek in, gek genoeg zonder daarbij een eigen identiteit te verliezen. Grote blikvanger is ongetwijfeld Liouse Kleboe, die met haar warme stemgeluid de luisteraar verleidelijk de luidsprekers in lokt. Ze klinkt een beetje als een kruising tussen Lisa Gerrard, de latere Kate Bush en een willekeurig te kiezen operazangeres, en voor het grootste gedeelte werkt dit goed. Maar als de muziek richting rock dreigt te zweven, wat hier en daar wel gebeurt, valt ze pijnlijk door de mand. Dat geldt wat mij betreft voor de hele band: het werkt gewoon het beste als ze ingetogen, verstild en vervreemdend spelen, zoals in de prachtige opener “The Moors” of in het werkelijk schitterende “The Lovely Rain”. Meer naar standaard liedjes neigende stukken als “For Those Online” en “Flower on the Wall” zijn minder aan mij besteed. De teksten staan bol van tenenkrommende beeldspraak, zoals ‘I’m an empty road, you’re a disappearing car’. Maar ach, wij zijn in Nederland wel wat gewend op dat vlak. Laat dat dus geen reden zijn om dit muzikale avontuur niet vol overtuiging aan te gaan.
mij=SOIF Music