In theorie moet het een geweldige plaat opleveren: folky rock met een stevige dosis country, gespeeld met de heftigheid van een punkband. Het kosmische gevoel van Gram Parsons, de pastorale speelsheid van Belle & Sebastian, gespeeld met de power en de popfeel van The Clash. Heel veel beter kunnen je referenties niet zijn. Als je medemuzikanten ook nog eens weten waar Abraham zijn gitaarspullen haalde, dan ben je al veel verder dan halverwege. Jammer dat je dan net dat ene, essentiële element niet de aandacht gegeven hebt die zo nodig is om van een plaat meer dan een mediocre oefening te maken. Tussen de twaalf tracks op hun titelloze plaat hebben The Goodnight Loving helaas geen enkele memorabele song gezet.
Hoe anders is het bij The Wowz. Long Grain Rights mag dan inmiddels vier jaar oud zijn, het is absoluut de moeite waard om deze cd nu ook in Europa uit te brengen. Stevig in de rurale roots van de Amerikaanse popmuziek geworteld, met een onmiskenbare voorkeur voor basale folk en country, maar gespeeld met een intensiteit die je vooral in de grote stad verwacht. Alsof je elk moment aangereden kunt worden, neergeschoten of anderszins aan je einde komt: elke seconde kan je laatste zijn. En dan ook nog eens het gevoel voor melodie van The Beatles meepikken. De ziel en zaligheid die The Wowz hier in hun rake liedjes weten te leggen, maken dit tot één van de aardigste platen van de afgelopen tijd.
mij=Off the Hip / Clearspot & World in Sound / Clearspot