De laatste grote productie die Rick Rubin afleverde, daar was ik – en ik niet alleen – alles behalve te spreken over. Het zal je niet verbazen dat ik er op een bepaalde manier dan ook een hard hoofd in had dat zijn werk met The (International) Noise Conspiracy beter zou zijn. Aan de andere kant: Rubin produceerde ook de vorige TINC cd, Armed Love, en die was hartstikke tof. Dus misschien lag het wel gewoon aan Metallica en niet aan Rubin. Bovendien heeft de band rond ex-Refused zanger Dennis Lyxzén tot nu toe geen beroerde albums afgeleverd. Wel is me een beetje onduidelijk waarom er een gat van maar liefst vier jaar gaapt tussen The Cross Of My Calling en zijn voorganger. De plaat begint met een twee minuten durend intro met een zwaar psychebluesisch jamkarakter. Als dat maar goed gaat, denk ik. Gelukkig volgt daarna het spetterende “Assassination of Myself”, waarbij ik me er elke keer weer betrap op de gedachte dat het zo van Generation Terrorists van de Manic Street Preachers had kunnen komen. Een lekker rebellerend nummer is het en ik had het een sterkere eerste single gevonden dan het met orgeltjes en soulvol gitaarwerk gelardeerde “I Am The Dynamite”. Dat soulvolle geluid is sowieso wel een beetje de rode draad op The Cross Of My Calling, van mij had er wel wat meer Refused (lees: hardcore punk) doorheen gemogen, maar de band komt er nog mee weg. Zeker omdat Dennis Lyxzén gepassioneerd zijn politieke statements blijft verspreiden. Ik neem aan dat je wel snapt dat “Storm the Gates of Beverly Hills”, “Washington Bullets” en ” Dustbins of History” niet over bloemetjes en bijtjes zullen verhalen. En de productie van Rubin, die is gelukkig wel goed. Het lag mooi aan Metallica dus.
mij=Burning Heart / PIAS