Hmm, da’s raar, ik zit naar de dvd The Who At Kilburn 1979 te bekijken en loop een paar keer naar mijn cheap-ass dvd-speler om er een ram op te geven. Het beeld schokt namelijk als de tering bij het bekijken van die dvd en het leek me niet meer dan logisch dat dat eerder lag aan mijn dvd-speler dan aan de dvd. Maar een controlerun op zowel laptop als pc levert hetzelfde probleem op. Het beeld van mijn recensie-exemplaar is flink verrot, het geluid is gelukkig wel redelijk in orde (al is is er wel een dikke dip in het volume na kraker “Baba O’Riley”. Ik hoop maar dat het beeld van de exemplaren die in de schappen belanden wel oké zijn. Ik denk namelijk dat er flink wat fans zitten te wachten op deze dvd. De beelden zijn opgenomen in 1977 en de gig was niet alleen het eerste optreden na een sabbatical van een jaar, het was ook een de laatste optredens voordat Keith Moon stierf aan een overdosis (bizar is dat ‘ie bij het aankondigen van “Behind Blue Eyes”zegt dat’ie even backstage gaat OD-en en in een paar minuten terug zal komen op het podium…). Bovendien had regisseur Jeff Stein flink uitgepakt met camera’s en geluid. Helaas bleek de band volgens de overlevering maar matig in vorm en belandden de tapes voor dertig jaar in de kluis. Nu kunnen we dat dus zelf verifiëren. Ik kan de band maar deels gelijk geven dat ze deze opnamen op de plank lieten liggen. Ik heb inderdaad wel eens betere livebeelden gezien van The Who, maar aan de uitvoeringen zelf mankeert natuurlijk weinig. Het oog een beetje als een eerste voetbal oefenwedstrijd na een lange zomerstop, iedereen maakt zijn foutjes, maar het talent is onmiskenbaar volop aanwezig en naarmate de show vordert begint de band soepeler te ogen. Veel soepeler speelt de band op de bonus-dvd. Deze uit 1969 stammende opnamen gemaakt in het London Coliseum zijn cinematografisch misschien minder interessant en het geluid is niet super, de band is duidelijk wel veel beter in vorm. De “Pinball Wizzard”-uivoering in Londen spettert veel meer dan de 1977-uitvoering. En niet alleen muzikaal gezien: hilarisch is het begin als Pete Townshend de miniopera A Quick One While He’s Away probeert in te leiden en lolbroek Keith Moon de draak met hem steekt.
mij=Sony