Met Tales From Serpentia is het Duitse Tomorrow’s Eve aan het vierde volledige album toe en biedt eens te meer soelaas aan verstokte progmetallers. In de beste traditie van Dream Theater en Van Den Plas wordt een kristalheldere mix voorgeschoteld van complexe riffs, spetterend gitaarwerk en bombastische keyboard partijen. Het muzikale raamwerk omvat vrijwel alle facetten van het progressieve genre. Zo wordt enerzijds moeiteloos overgeschakeld van mooi ingetogen passages in een sobere, welhaast akoestische setting naar crescendo-achtige stukken, woest en overweldigend als een zonder nadere aankondiging losbarstende donderbui terwijl aan het zwerk niets dan hemelsblauw te bespeuren valt, en worden anderzijds op speels gemak toegankelijke sferen ingewisseld voor zeer complexe. Wie een smaakvol beeld van het dynamische karakter van de muzikale dis wil krijgen, doet er goed aan meteen door te schieten naar het afsluitende “Muse”, met ruim 19 minuten op de teller een progmonster van jewelste. In dit nummer gaan werkelijk alle remmen los en wordt de artistieke virtuositeit van de instrumentalisten op kundige wijze geëtaleerd. De ritmesectie speelt strak en weeft met behulp van breed uitwaaierende keyboard klanken een kleurrijk tapijt dat nog eens extra glans verkrijgt door de razend snelle escapades van snarenbeul Rainer Grund die als een ware goochelaar de ene na de andere solo uit de hoge hoed tovert. Om het geheel vervolgens geraffineerd te completeren, voegt Martin LeMar zijn vocalen ‘steken’ als bepaald niet overbodige tierelantijnen aan het ambachtelijk werk toe met een krachtige strot die klinkt als een kruising van Tobias Sammett van Edguy met Geoff Tate van Queensryche. “Maar”, zal menigeen zich na het lezen van deze lofrede afvragen, “valt er dan helemaal niets aan te merken op dit schijfje?” Jawel, het is te snel afgelopen. Nog maar een keer luisteren dus!
mij=Lion / Bertus