Onder de rook van ‘s wereld bekendste attractiepark, werd in de loop van 2000 in Orlando, FL Trivium ter wereld gebracht. Terwijl op gepaste afstand duizenden mensen per dag het park bezochten, vonden in het huis van drummer Travis Smith de eerste, sessies plaats die uiteindelijk zouden leiden tot de incarnatie van een van de meest spraakmakende metalacts van de laatste jaren. In die begindagen stond zanger Brad Lewter nog aan het roer, maar het duurde niet lang voordat het stokje werd overgenomen door Matt Heafy die daarnaast ook nog eens de gitaarpartijen voor zijn rekening nam. Wrang genoeg voor Brad was hij degene geweest die zijn latere opvolger had binnengehaald na hem aanschouwd te hebben op een talentenjacht van een lokale High School waar deze met veel bravoure een aantal covers ten gehore had gebracht van onder andere Metallica.
Kort na Matt’s toetreding tot de band – en reeds na enkele optredens in plaatselijke kroegen – besloot Brad naar verluidt wegens muzikale meningsverschillen zijn heil elders te zoeken, hiermee de weg vrijmakend voor Matt. Enige tijd daarna werd de eerste demo opgenomen en het was deze opname die via een bevriende webdesigner zijn weg zou vinden naar de burelen van het Duitse Lifeforce Records met als welkome bonus een contract. Het resultaat en tevens enige wapenfeit van deze trans-Atlantische samenwerking liet zich verzilveren in de vorm van een schijfje met de welluidende titel Ember To Inferno, een alleraardigst debuut waarop de potentie, geschreven in muzikale hoofdletters, duidelijk naar voren trad. Tot het onuitsprekelijke genoegen van de band vond Monte Conner, de grote baas van Roadrunner Records, dat ook toen hij een nummer hoorde dat min of meer toevalligerwijs op een compilatie-cd van een tijdschrift terecht was gekomen. Na wat contacten over en weer was alles in kannen en kruiken en kon de overstap gemaakt worden van een klein naar een groot label. Het zou Trivium geen windeieren leggen getuige de voor een metalalbum gigantische verkoopcijfers van enkele honderdduizenden exemplaren van de tweede vrucht genaamd Ascendancy. Tegen die tijd waren Corey Beaulieu en Paolo Gregoletto inmiddels lid van de band geworden om hun niet misselijke kunsten met vingervlugge vlijt tentoon te spreiden op respectievelijk drums en basgitaar.
mij=Interview: Kanij. Foto's: Danny
Ascendancy wordt door velen gezien als het artistieke hoogtepunt van Trivium, het pièce des résistance. Paolo is echter een andere mening toegedaan die hij onder de gevleugelde begeleiding van wild in het rond wiekende armen uit de doeken doet. “Waarom het is, kan ik niet zeggen, maar het is een feit dat Ascendancy gezien wordt als de beslissende factor in onze carrière, ons klassieke album dat als maatstaf moet dienen voor alles wat we maken. Onzin, want toen we het album opnamen, hadden we vooraf totaal geen verwachtingen. We waren allen zo groen als we maar konden zijn en dreven slechts mee met de stroom. Geen van ons had zelfs maar durven hopen dat het album zo'n succes zou worden – het was tenslotte allesbehalve commercieel – en de status zou bereiken die het nu heeft. Ik geloof ook niet dat het ons artistieke hoogtepunt is. We zijn nog steeds bezig te ontwikkelen als muzikanten en zijn nu beter dan we ooit geweest zijn. Met Shogun hebben we de juiste balans gevonden tussen het oude en het nieuwe werk. Dit is het album dat gaat dienen als blauwdruk voor alles wat komen gaat, hetgeen overigens niet betekent dat er geen verrassingen meer zullen zijn, want die hebben we wel degelijk. Misschien nemen we wel een nummer op met over the top vocalen, bruut en agressief, maar het is ook mogelijk dat we er een opnemen met enkel cleane zang en heel melodiegericht. Wie zal het zeggen. De tijd zal het leren.”
Opvallend is de terugkeer van Matt's schreeuwerige zang op het nieuwe studiowerk, temeer omdat hij na het uitbrengen van The Crusade (de opvolger van Ascendancy) verklaarde voortaan alleen nog gebruik te willen maken van zijn normale stem. De verklaring voor deze boude bewering is even simpel als voor de hand liggend volgens Paolo: “Ten tijde van de opnames van The Crusade waren we dat geschreeuw allemaal meer dan zat. We hadden het idee dat we meer dan dat te bieden hadden. Bovendien was het album veel melodieuzer dan Ascendancy en bood geen plaats aan de manier waarop Matt voorheen zong. Dat zijn 'oude' stem nu weer terug is, komt omdat we ons realiseerden dat die een belangrijk onderdeel vormt van ons geluid. Wij zijn geen band die de eigen geschiedenis ontkent. De schreeuwerige zang hoort bij ons, maar we weten nu hoe we die goed kunnen gebruiken. Het geeft onze muziek dat agressieve randje dat in schril contrast staat tot onze melodieuze kant. Eigenlijk kunnen we ook niet zonder. Zoals gezegd hoort het bij ons; het heeft in grote mate bijgedragen ons groot te maken en laten we eerlijk zijn, zonder Matt's geschreeuw zouden de oude nummers niet de nummers zijn die we nu kennen.”
Shogun wijkt in meerdere opzichten af van het eerdere materiaal dat Trivium opnam. Zo is er voor het eerst een coherent verband tussen de agressieve en meer toegankelijke zijde van de band door middel van een dynamische structuur die beide elementen in de muziek integreert. Dan is daar de al aangehaalde verandering in de zang. Daarnaast werd gekozen voor Nashville in plaats van Orlando als de plek waar opgenomen zou worden en was er voor het eerst geen sprake van een onderliggende betekenis aangaande de titel van het album. Het zijn zaken die nauw met elkaar verweven zijn, zo verklaart Paolo met zichtbaar plezier als hij zich voorover buigt, ondertussen een weerbarstige lok haar opzij schuivend: “Met Shogun wilden we de essentie laten horen van wat we zijn, een manier vinden om strakker te klinken als band. Het was de truc om het geluid te vinden dat daar het beste bij paste, het geluid dat precies weer zou geven waar wij muzikaal voor staan. Om dat te kunnen bereiken, was het noodzakelijk het agressieve karakter dat we op The Crusade enigszins naar de achtergrond hadden geschoven weer tevoorschijn te halen, zodat een juiste balans tussen agressie en melodie zou ontstaan. We waren van mening dat dit niet kon in de studio in Orlando waar we tot nu toe gewerkt hadden. Ook wilden we ditmaal niet samenwerken met Jason Suecof. Hij is een goede vriend van ons, maar met hem wisten we wat we zouden krijgen en dat was dus precies wat we nu niet wilden. Verandering van spijs doet eten, dus zijn we uitgeweken naar Nashville met Nick Raskulinecz als producer. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Shogun heeft het geluid dat we onbewust voor ogen hadden. We klinken strakker dan ooit tevoren. De structuur van het materiaal is enorm verbeterd ten aanzien van het oude werk, er is meer dynamiek en alles klinkt heel organisch. Er was geen vooropgezet plan betreffende een overheersend thema dat zou aangeven waar we op dat moment als band stonden. We waren gewoon vier jongens die de studio in zijn gegaan om de muziek te maken die we wilden maken. Niets meer, niets minder.”
Na deze spraakwaterval valt de tengere bassist stil en smeert zijn keel met een zojuist aangereikte frisdrank. Hij staart even intens naar de muren van de ruimte waar het interview plaats vindt alsof hij daar een alleen voor hem zichtbare afbeelding waarneemt die zijn fascinatie voor het smetteloze wit rechtvaardigt. Hij schrikt op uit zijn schijnbaar lethargische staat wanneer zijn groovende baspartijen op Shogun ter berde worden gebracht. “Weet je, die vormden een integraal onderdeel van ons nieuwe geluid. Het moest vooral strak klinken en zonder mezelf op de borst te willen kloppen, kan ik zeggen dat dit aardig gelukt is. Ik, maar zeker ook de andere jongens, ben enorm gegroeid sinds ik jaren geleden bij de band kwam. Ik had daarvoor weliswaar in bandjes gespeeld, maar dit was andere koek. Bij Trivium moest ik echt laten zien wat ik kon. Dit was het echte werk en dat was precies wat ik wilde. Sinds ik als elfjarige een fascinatie ontwikkelde voor de bas, heeft het vak van muzikant altijd aantrekkingskracht op me uitgeoefend. Trivium heeft me de kans geboden dit vak ook daadwerkelijk uit te oefenen.”
Paolo kwam op min of meer fortuinlijke wijze bij zijn nieuwe broodheer terecht. “Net voor ik ingelijfd werd, stond ik op een tweesprong in mijn leven. Het was of naar de universiteit gaan of nog een allerlaatste poging wagen het te maken als muzikant. Het besluit werd me makkelijk gemaakt doordat ik hoorde dat Trivium zonder bassist zat. Ik had het gevoel dat dit voorbestemd was en besloot mijn kans te wagen. Omdat ik de jongens al eens vaker was tegen gekomen, was het contact snel gelegd en werd ik aangenomen als de nieuwe bassist. In het begin was het zwaar omdat we te kampen hadden met mensen die misbruik van ons wilden maken, maar op een gegeven moment raakte alles in een stroomversnelling en ging het alleen nog bergopwaarts.”
Met dat moment doelt Paolo op het optreden dat de band in 2005 gaf op het Download Festival, een sinds 2003 door Live Nation jaarlijks georganiseerd driedaags gebeuren waar de groten uit de muziek hun opwachting mogen maken te midden van een aantal opkomende namen. Een van die opkomende namen was toen Trivium. De band was aanwezig op persoonlijke uitnodiging van de organisator van de toenmalige tour door Engeland, een man die tevens de belangrijkste instigator van het festival bleek te zijn. “Hij was erg onder de indruk van de reacties van het publiek op onze show in Londen”, weet Paolo zich te herinneren. “Blijkbaar hield hij onze naam ergens in zijn hoofd opgeborgen, want toen er om één of andere reden een plek in de line-up vrij kwam, kregen wij de vraag of we in wilden vallen. Oorspronkelijk zouden we ergens achteraf spelen, maar kort voor aanvang viel er een gat in de programmering van het hoofdpodium. Of wij dat op konden vullen. Nou, dat kon natuurlijk, hoewel het wel een gok was omdat we heel vroeg in de ochtend op moesten. Maar het loonde zich omdat het vanaf dat moment echt een gekkenhuis werd met de band. Plotseling stonden onze gezichten op de voorkant van Kerrang, ontvingen we de Metal Hammer Award en vroeg iedereen zich af wie Trivium was. Dit alles opende de weg voor ons naar de rest van Europa. Het bleek een lange weg te zijn, maar wel een die ons gebracht heeft naar waar we nu zijn.”
En laat dat nu precies de plek zijn waar de band graag vertoeft: Aan het hoofd van de nieuwe lichting extreme metal acts.