Altijd een irritant gevoel. Iemand die je te slim af is. Outsmarted. Angil en zijn begeleidingsband Hiddntracks flikken ‘t hier, met hun al dan niet ironisch bedoelde indiepop. Een boekje vol absurde Joke van Leeuwen-achtige cartoons, waarvan ik de rode draad niet te pakken kreeg. Al bleken het bij nadere bestudering toch voornamelijk tekeningetjes rond de songteksten te zijn. Misschien moet ik wraak nemen door de recensie op te hangen aan ‘t, in elk geval overduidelijk, melige slotstuk “Final List”. ‘I fuck any guy, any butt, who knows about my music.’ Geinig. Angil heet eigenlijk Mickaël Mottet, een Fransman, die op aanraden van Jim Putnam bij het Schotse label Chemikal Underground terechtkwam. Mottet verdient complimenten voor z’n accent. Geen Inspector Clouseau-toestanden, maar een haast Schotse tongval. Of iets anders onbestemds, Orkney misschien? Met eilandbewoners Half Cousin deelt hij in geval een wiebelende eigenzinnigheid. Zijn liedjes bestaan uit huilerige vocalen, begeleidt door overheersende blazers en strijkers. Geen orkestpop, maar jazzy, dissonante Tom Waits-hoempapa, gespeeld op een knoertvalse piano uit 1904. In mijn favoriete nummer “Trying to Fit” probeert Mottet te rappen. Kan ie niet en dat maakt ‘t juist leuk. Denk aan Day One of OMC, groepen die even bekend waren en daarna razendsnel in vergetelheid raakten. Angil is daarvoor te indie. De man heeft iets speciaals. Ouliposaliva is nog wat te (gewild) obscuur, maar hij zou best nog ‘ns een geniale plaat kunnen maken. Of niet en dan blijft hij, ongetwijfeld zonder dat ie er om maalt, in zijn eigen universum ronddraaien.
mij=Chemikal Underground / Konkurrent