Animal Collective – Merriweather Post Pavilion

Als een kwartet mannen als Gr.R., Dennis, Blink en ik in een huis vertoeft tijdens zo’n festival als Eurosonic afgelopen weekend, dan krijg je al snel nerdpraat. Zo hadden we het uitgebreid over koptelefoons. Gr.R. gaf aan een exemplaar te zoeken waarbij hij ook het omgevingsgeluid hoort, maar toch een kek geluid zijn oren in geblazen krijgt. Blink en ik gaven aan dat we liever helemaal niets horen van onze omgeving horen als we met een koptelefoon op zitten. Als ik luister naar Merriweather Post Pavilion de nieuwe cd van Animal Collective, weet ik weer waarom. Het is net de zachte wol van een vers geschoren schaapje dat Panda Bear en zijn mannen hierop laten horen. Heerlijk om jezelf lekker in onder te dompelen en te knuffelen. Dat is nogal een verschil met wat ze eerder lieten horen op Strawberry Jam en Feels. Alhoewel Animal Collective natuurlijk nooit helemaal normaal zal worden, heeft het drietal het kolderieke voor deze nieuwe cd grotendeels uit hun nummers gesneden. Het brengt ze dichter in de buurt van de westkust van Amerika dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Bij de opnamen hebben ze de akoestische gitaren die op voorgaande platen vaak nog de basis vormden resoluut naar het kleinste kamertje van de studio verwezen en zijn aan de slag gegaan met glorieuze feeërieke samenzang, uitgebalanceerde beats, mondharpen, rolletjes closetpapier, perforators, pincetten, lege jewelcases, plakkaatverf, vijf jaar oude tandpasta, en drie dagen vers uit de lucht geplukte ochtendzon. Vakkundig bij elkaar gehouden door vele tubes Simson Solutie. En nu snuiven maar, met de koptelefoon op staren naar het wazige hoesje en triomfantelijk, high en uitgelaten uit de trein springen. Groots.

mij=Domino / Munich