Toen in 2005 zijn tweede album I Am A Bird Now verscheen, leek Antony Hegarty vooral bezig te zijn met het genderthema: was hij nou een man of een vrouw? Op een pijnlijk eerlijke plaat uitte hij daar zijn gevoelens over en het bleek zijn doorbraak naar een groter publiek. In de tussentijd is er echter van alles gebeurd in de wereld: de tsunami in Azië schokte iedereen, en opeens was daar ook Al Gore met zijn klimaatfilm “An Inconvenient Truth”. Dat liet Antony niet onberoerd, en na onder andere een dancetussendoortje met Hercules and Love Affair, is hij nu terug met zijn band The Johnsons. Met hen maakte hij The Crying Light, een plaat die als centraal thema heeft de klimaatveranderingen en de toekomst van de aarde. Op de EP Another World die eind vorig jaar verscheen als voorafje, bleek dat al duidelijk (“I need another world, this one’s nearly gone”). Zelf grapte Hegarty al eens dat een nummer niet op zijn cd’s verschijnt als het niet treurig genoeg is, en dat blijkt. The Crying Light is geen optimistisch, vrolijk album, maar staat wel vol met parels. Als je tenminste houdt van zijn Nina Simone-achtig trillende stem (en dat doe ik). Naast veel ontroerende strijkers/piano/vocal-stukken is er ook plek voor wat meer tempo (“Kiss My Name”), maar soms verdwijnt vrijwel elke instrumentatie en blijft een soort voordracht over (“Dust And Water”). Nee, geen verrassingen op deze cd, maar wel weer een staaltje vakmanschap zoals je dat zelden ziet.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent