Eurosonic – Donderdag napret

Het laatste vuurwerk is afgeschoten, de oliebollen die over waren hebben we maar weggegooid, net zoals de kerstboom. Kortom, de toestand is weer normaal en het nieuwe jaar is begonnen. Tijd dus om naar Groningen af te reizen voor de jaarlijkse aftrap van het muzikale jaar: Eurosonic / Noorderslag. En daar is zoals ieder jaar veel te zien, want vooral Eurosonic pakt steeds groter uit, met dit jaar 22 podia verdeeld over 18 locaties. Kortom, dat is niet in je eentje te behappen dus pakte ook File Under groot uit en stuurde twee ploegen op pad om zoveel mogelijk bandjes te zien.


Om acht uur begon de Elfzalentocht 2009 in het piepkleine zaaltje van de Stedelijke Muziekschool met het Zweedse Dag För Dag, een band van broer en zus Snavely die ondanks de vrolijke glitterhaarbanden en inzet de half gevulde zaal niet echt los kregen. Wellicht had dat te maken met het bijzonder beroerde gitaarspel van zangeres Sarah Snavely. Met de bovenste twee snaren lukte het nog wel maar vooral haar gitaarsolo’s waren van een bedroevende knulligheid. De door de programmamakers beloofde vertroosting door Dag För Dag bleef uit.

mij=Door: Blink en Gr.R. Foto's: Storm & Dennis
Gelukkig werd deze vertroosting wel geboden door een band die in geen programma of blokkenschema te vinden was. Op weg naar Huize Maas stuitten we op het oer-Hollandse Straf. De Brabanders stonden op een boerenkar in de kou op de Vismarkt te spelen voor een handjevol toevallige voorbijgangers en wachtenden voor Huize Maas. Krap was het wel met zeven man op de boerenkar maar de band speelde alsof er een paar honderd hossende bruiloftsgasten op de Vismarkt stonden. Dankbaar dat ze niet door de politie waren weggestuurd, werd “Wat zullen we drinken” ingezet.

In de USVA was het ondertussen een stuk warmer. En daar was wel wat te drinken (een Amsterdammertje voor Eu. 1,50, waar vind je dat nog). De warmte werd ook veroorzaakt door een gloedvol optreden van singer/songwriter Declan De Barra. Hij kondigde zichzelf aan als een big hairy bastard. Groot is hij inderdaad, harig ook, maar een bastard, dat betwijfel ik. De man heeft een stem van goud en weet zowel solo, als met een klein combo (cello en elektrische gitaar) de USVA in vervoering te brengen. Ook de humor schuwt hij niet want tijdens het stemmen spreekt hij meermalen zijn verbazing uit over het feit dat wij de afgelopen weken zo fanatiek over het water liepen. Declan sluit af, midden in het publiek, onversterkt, met een heel oud Iers volksliedje. Puik optreden!

Selah Sue is iets totaal anders. Alhoewel, ook singer/songwriter, ook akoestische gitaar, ook in de USVA, maar Sela is geen big hairy bastard. Integendeel zelfs, Selah is een frêle Belgische van 19 lentes jong, met een bijzonder “zwarte” stem. Het is een bijzondere ervaring en hoewel Sela dodelijk verlegen is slaat ze zich met verve door het optreden heen. Haar versie van Valerie is beter dan die van Amy Winehouse. Haar gitaarspel hapert nog wel eens, maar dat kwam eigenlijk het optreden wel een beetje ten goede. Hier stond een nieuw soultalent…

Ploeg 1 was ondertussen op weg naar Huize Maas, waar de jongens van Lowline uit Manchester de laatste nummers van hun set speelden. De strak spelende band deed vooral qua presentatie denken aan de oude Manic Street Preachers, waarschijnlijk niet in de laatste plaats door de net iets te dikke zanger met witte gitaar en beperkt vocaal bereik. De band is nog maar net bezig en hun set op Eurosonic belooft veel voor hun debuut dat binnenkort uit zal komen.

Na de loeiharde gitaren en deprimerende klanken van Lowline gaan we op pad naar iets luchtigers in de vorm van Heidi Happy, de zoveelste epigoon in de reeks lieve meisjes met gitaar. Heidi uit Zwitserland maar wonend in Nederland speelt in de Stadsschouwburg voor een publiek dat voor een groot deel lusteloos op de grond hangt en gezellig door kletst. De locatie is perfect voor Heidi met haar stijlvolle begeleiding op cello, viool en keyboards maar haar optreden wordt vooral gekenmerkt door een allesomvattende braafheid. Nou staan Zwitsers al niet bekend als het wildste volk ter wereld maar Heidi maakt het wel erg bont met heur haar keurig in een scheiding en half gegiechelde verzoek of het publiek misschien wellicht eventjes een liedje mee wil klappen. Prima stem maar veel meer dan het verloren zusje van Nina Kinert is Heidi eerlijk gezegd niet.

En laat Nina nu ook op Eurosonic staan. Compleet met uitgebreide band en dat vergt een hoop afstemming. Dat, samen met de technische problemen die Nina ondervond, zorgde ervoor dat het optreden niet erg opschoot en dat ze steeds meer moeite had om over het geroezemoes van het weinig geïnteresseerde publiek heen te komen. Nee, Nina kwam niet geheel uit de verf in Huize Maas.

Kinert werd vooraf gegaan door Dinosaur Pile Up. Leuke naam en leuk bandje. Dinosaur Pile Up, uit Engeland, speelt heerlijk ongecompliceerde britpop en doet dat met verve, want de band staat na drie nummers al te zweten als een os. Bijster origineel is het allemaal niet, maar de energie van het optreden vergoedt veel. Alleen hebben ze een dove geluidsman, want het geluid stond genadeloos hard.

Ploeg 1 heeft inmiddels Zwitserland verlaten en is op weg naar Napoli, althans, de muzikale vertegenwoordigers uit Napoli op Eurosonic: de band Meg. Op het podium staat een batterij elektronica met de onontbeerlijke MacBooks al te wachten op de kleine Italiaanse zangeres die met haar barbiestem uitlegt dat Meg afkomstig is uit 'die most violent i die most dark city in the world!'. De muziek van Meg wordt echter op geen moment gevaarlijk of spannend en de indruk is dat de Italianen meer tijd doorbrengen in de lokale MediaMercato dan in de oefenruimte.


Na enkele nummers verlaten we De Spieghel en gaan op weg naar de vreemdste maar ook meest indrukwekkende act van de eerste avond van Eurosonic: Soap&Skin.
Op een aardedonker podium zit de achttienjarige Anja Plaschg, het enige lid van Soap&Skin, in een pikzwarte jurk als een zwarte weduwe haar piano te straffen. Haar lijkbleke gezicht en ongekamde haar hebben iets griezeligs en ze zou ideaal zijn voor een rol als onvoorspelbare heks in een Harry Potter-film. De teksten zijn net zo zwaar als de presentatie en Anja's noodkreet 'please help me!' gaat door merg en been. Na het laatste nummer verdwijnt ze zonder een woord te zeggen in de duisternis achter het podium, het publiek verward achterlatend met een mengeling van ongeloof, weerzin en medelijden. Niet voor tere zieltjes dit Soap&Skin.

Juist wel voor tere zieltjes is het Zweedse Hellsongs, een typisch Scandinavische bandje van twee lange blonde muzikanten en een schattig zangeresje met glittermake-up en een hoepelrokje. Het trio speelt 'lounge metal' hetgeen neerkomt op vrolijke covers van klassiekers van Iron Maiden, AC/DC en Slayer. Het aanstekelijke enthousiasme van zangeres Harriet Ohlsson zorgt ervoor dat een deel van het publiek zelfs meedoet met de 'lounge metal way of clapping your hands'. Na de hel en verdoemenis van Soap&Skin zorgt Hellsongs voor een welkome portie luchtigheid.

Metalcovers krijgen we ook te horen bij A Brand. Deze Belgen, drie gitaristen (maar geen Strat!), een basgitarist en een drummer staan netjes naast elkaar voor aan het podium en spelen aanstekelijke rock met een licht Foo Fighters-tikje. Ze zijn niet vies van een geintje, getuige hun covers van AC/DC (“Thunderstruck!”) en LCD Soundsystem (Daft Punk is playing in my house). De elektronica komt hier uit de effectenbakken en tilt het geluid boven het standaardrock geluid uit. Een aanrader voor uw festivals in de zomer!
Op naar het druk gehypete duo John & Jehn, of eigenlijk Jean et Jeannette. Tegen middernacht gaan de twee van oorsprong Franse maar nu in Londen woonachtige muzikanten los op het kleine podium van De Spieghel. En alles op het podium ademt seks, naar goede Franse traditie. Jehn kan haar ogen niet afhouden van John, die zijn ranzige teksten in de microfoon spuugt. Al bij het tweede nummer maakt John duidelijk waar hij zijn inspiratie haalt: 'the next song is about sex… in the ass!'. En na een hees 'Ready Baby?' van Jehn barsten ze weer los. Dit is rock in zijn puurste en smerigste vorm. Ondanks de geluidsproblemen een geweldig optreden.

De verkleedpartij van Billie the Vision & the Dancers in de Magic Mirror biedt het tegenovergestelde. Zelden zo'n zoetsappige, truttige vertoning gezien. De zingende travestiet Lars Lindquist leidt zijn kleurrijke band van het ene na het andere gezellige en vrolijke liedje. Wanneer hij een nummer opdraagt aan de kinderen van de Palestijnen kan ik het niet langer aan en ren ik gillend de ruimte uit.

Geluidsproblemen waren er niet in het Grand Theatre waar Polarkreis 18 optrad. Ze zijn momenteel vooral bekend van hun hitje Allein Allein en dat werd, tot vervelens toe, gescandeerd tussen de nummers door. Wellicht ook omdat de band opende met het intro van Allein Allein en vervolgens een ander nummer inzette. Hier was wel het eerste “Jnnk-momentje” van de avond, want de zangeres van Polarkreis 18 was heel geen zangeres, maar een zanger! Wel een podiumbeest overigens. De band verstierde ooit een voorprogramma (bij Wir Sind Helden), maar zijn sinds die tijd aanmerkelijk gegroeid, want hier werd een degelijke show weggeven. Wederom een tip voor uw festivals. Met Allein Allein werd overigens gewacht tot het eind, maar het was een puike finale.
Genderverwarring is er ook bij Micachu and the Shapes, maar dan andersom. Micachu wordt in eerste instantie voor een jongetje gehouden. De meisjes zijn in meerderheid in de band en ze zijn vooral heel erg jong. En missen podiumervaring, wat zijn weerslag vindt in een, soms, ontroerende knulligheid. Ook hier was het weer MacBook galore en dat gecombineerd met een soort van ukelele geeft wel een charmant effect. Maar ze moeten vooral nog heel veel optreden.

Dat hebben White Lies al meer gedaan, want de show van deze jonge honden (en hype) stond als een huis. En dat was ook het enige. Want White Lies moet vooral nog leren om goede nummers te schrijven. Nu was het een soort van popquiz met per nummer de vraag: waar is dit nu weer van gejat. Samen met de belichting, die de band een soort Joy Division imago moest geven, zorgde het er vooral voor dat de band een behoorlijke fake image kreeg. Dit is duidelijk een indie-boyband met een sterk management. Maar goed, kun je ver mee komen.


Na een korte blik in de zaal waar het eveneens Duitse Deichkind met harde beats, lollige outfits en parapluact een zaal aan het springen heeft gekregen, volgt een half uurtje wachten op het voor ons laatste optreden van de eerste avond Eurosonic: Moriarty uit Frankrijk. De band oogt als een bijeengeraapt stelletje nachtclubmuzikanten maar maakt vanaf de eerste tonen diepe indruk. Zelfs als na een nummer de complete geluidsinstallatie uitvalt blijft de band onverstoord doorspelen en doet zelfs gezamenlijk een stapje naar voren op het podium om er voor te zorgen dat het publiek alles toch nog goed kan horen. Zangeres Rosemary staat er wat onzeker bij maar straalt werkelijk van het podium af en blijft ondanks het haar omringende maffe stel muzikanten de aandacht naar zich toe trekken. Tegen het einde van het optreden speelt Moriarty een bijzondere cover van Depeche Mode's “Enjoy the Silence” en dat is precies wat we doen in de auto terug naar huis. Twee ploegen zagen 19 bands in zes uur tijd. Dag 1 zit erop…