Eurosonic – Vrijdag napret

We beginnen de tweede avond van Eurosonic rustig met het oer-Britse Emmy the Great in De Spieghel. Zodra je een drummer ziet zitten met brushes is al duidelijk dat het geen beukconcert zal worden. Ondanks wat onstemmende gitaren weet Emmy the Great met mooie liedjes het publiek stil te krijgen en te houden, wat op zich al een hele prestatie is op Eurosonic. De ontwapenende jonge zangeres vermaakt het publiek met droge opmerkingen en grapjes. Zo is de band volgens haar net aangekomen vanuit Engeland met CheesyJet en de piloot Captain Cheddar. OK, je had er misschien bij moeten zijn. Prima set in ieder geval.

Waar je ook bij had moeten zijn is Bonaparte. Deze Duits/Zwitserse band bestaat uit vier muzikanten en even zoveel, laten we het dansers/danseressen noemen. Muzikaal is het alleraardigst, een beetje punkrock met een boel elektronica, maar visueel is het een gekkenhuis. De band kwam volledig gemaskerd op, die maskers gingen later af en de dansers komen in de meest wilde creaties het podium op. Gedurende het optreden worden de creaties steeds bloter en de muziek eigenlijk beter. Uit de hand loopt het niet, maar vermakelijk is het wel!

mij=Door: Blink & Gr.R. Foto's: Storm & Dennis
Neimo, uit Frankrijk, pakt het wat traditioneler aan. Deze Fransozen zijn met zijn vieren en doen het net zoals The Doors, zonder bassist. Die wordt overigens niet gemist. Neimo speelt in de beste Futureheads tradities maar schroeft op zijn tijd het tempo terug. De vrouwen in Vera beginnen ineens goedkeurend te knikken en uw recensent is ook tevreden.

Even later staan we in De Spieghel bij Hindi Zahra uit Parijs. Twee gitaristen, opnieuw geen bassist, een drummer die met de vlakke hand op de toms slaat en een prima zangeres die helaas niet langer dan tien minuten kan boeien. Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden over Mélissa Leveaux, ook uit Parijs. Samen met een bassist speelt ze in een halfvol News Café. Leuk, aardig, maar opnieuw niet wereldschokkend.

Tijd voor wat serieus gebeuk. We worden op onze wenken bediend door James Yuill. Deze typische magere nerd begint zijn set in de Stedelijke Muziekschool met enkele symfonische klanken die even aan Vangelis doen denken. Maar enkele minuten na deze opening beginnen de snoeiharde beats. Altijd leuk om te zien dat er achter de MacBook ook nog een echt instrument wordt bespeeld en Yuill vindt tussen het gedruk op alle knoppen ook nog tijd om gitaar te spelen en wat onverstaanbare teksten in de microfoon te murmelen. Prima concert maar een over zijn apparatuur gebogen man zorgt niet echt voor een visueel spektakel.

Visueel wel aantrekkelijk is Marit Larsen. Deze piepkleine en piepjonge Noorse met vrolijke appelwangen wint de goedgevulde Stadsschouwburg met gemak voor zich. Haar niets-aan-de-hand liedjes worden gezellig meegezongen door het vroeg gearriveerde Novastar-publiek. Een hoog EO-jongerendag-gehalte maar het is onmogelijk niet met een grote glimlach naar de verrichtingen van Marit Larsen te kijken.

Met een glimlach staan we ook bij Jennifer Gentle. Jennifer Gentle is niet wat het lijkt, want er staat geen vrouw op het podium. Wel twee Italianen die dampende protoblues spelen die klinkt als een combinatie van Ween en Kevin Coyne. Zanger Marco Fasolo klinkt ook als Kevin Coyne en met het orgeltje van Liviano Mos erbij wordt het heerlijk psychedelisch. De drums komen helaas uit een doosje en dat is de enige makke aan het optreden.

Erg jong zijn de twee meisjes van First Aid Kit. Deze zusjes van 15 en 17 jaar uit Stockholm zijn eigenlijk veel te verlegen om op een podium te staan maar zijn veel meer dan alleen aandoenlijk. Goede liedjes en schitterende samenzang zorgt ervoor dat de bovenzaal van het Grand Theatre tijdens het complete concert stampvol blijft. De twee meisjes zullen op school in Stockholm ongetwijfeld niet tot de populairste meisjes van de klas horen, maar in Groningen zijn ze een van de hoogtepunten van de tweede avond Eurosonic. Heerlijk pretentieloos.

Niet geheel pretentieloos te noemen zijn de heren en dame van Motek. Op een piepklein podium brengen ze hun grotendeels instrumentale riffrock met doodserieuze koppen. De toetseniste en spaarzame zangpartijen zorgen voor welkome variatie in deze wel heel erg zware kost. Niet om te lachen dit Motek.

Wel om te lachen is Baskery. Op papier lijken de drie Zweedse dames een soort Dixie Chicks maar in de benedenzaal van het News Café blijkt al snel dat ze een stuk minder braaf zijn. Keiharde country van drie zusjes met ballen. De groet 'Hello y'all' uit de mond van de bassiste klinkt alsof ze zojuist een saloon vol cowboys is binnengestapt. Weinig Zweeds aan te ontdekken. Als de vraag of er hilbillies in de zaal zijn bevestigend wordt beantwoord, zegt de fragiele zangeres met een grote glimlach 'Well ok, we're going to kill you.. the next song is called Killbilly!'. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen. Helemaal geweldig dit Baskery. Als deze drie dit jaar niet op wat festivals te zien zijn zou dat zeer onterecht zijn.

En dan mag Baskery meteen de dames van Katzenjammer, uit buurland Noorwegen, meenemen. Katzenjammer put ook uit een muzikaal verleden, maar zoekt vooral de folkhoek. En dat doen ze met verve! En vooral met een aanstekelijk enthousiasme. De Noorse schonen zijn multi-instrumentalist, kunnen alle vier zingen en zijn zeer bekwaam op een heel scala aan traditionele (snaar-)instrumenten. Binnen de kortste keren staat de zaal in vuur en vlam en als de dames “Schipper mag ik overvaren” aanheffen, daar klaarblijkelijk gebruikt wordt in een Noorse comedy, zingt de hele zaal uit volle borst mee, gevolgd door “Ik zag twee beren broodjes smeren”. Ze spelen in de kelder van het News Café, maar het dak kon er toch af.
Omdat Novastar inmiddels weer vertrokken is uit de Stadsschouwburg gaan we maar eens op pad naar Baustelle. Deze band van zeven zwaar bebaarde en besnorde Italianen (ok, met uitzondering van de toetseniste dan) staat voor een verdwaasd kijkend publiek te spelen en er is geen enkele klik. De muziek van Baustelle en de Italiaanse teksten doen gedateerd en oubollig aan. Niet geheel verrassend want zet een band als Bløf voor een Italiaans publiek en het zal ook niet overkomen. No comprendi.

Het Griekse Universe 217 kan de boodschap wel goed overbrengen. Ze zingen dan ook niet in hun moedertaal, maar in het Engels en zangeres Tania doet dat zeer adequaat. De vier Griekse metallisti spelen een soort van doom zoals Anathema dat vroeger deed en een te lege Beurs zag dat het goed was. Tania en gitarist Manos zitten net iets te vaak op de knieen om met de effecten te pielen en dat haalt een beetje de vaart uit het optreden, maar als doomband moeten ze het toch al niet van de snelheid hebben. Desalniettemin een geslaagd optreden!

Van de snelheid moet Awkward I het ook niet hebben. Djurre de Haan, zoals zijn moeder hem noemt, speelt als Groninger een thuiswedstrijd en doet het vrijwel onversterkt. Er staan alleen wat microfoons om het podiumgeluid op te pikken. Dit blijkt een bewuste keuze te zijn, want bij een vorig optreden in deze bezetting, dat wel versterkt was, bleek het moeilijk te zijn om over het geroezemoes van het publiek heen te komen. Het werkt, want de zaal is muisstil en Awkward I verdient niet minder. Met zijn vieren, orgel, cello, Djurre op gitaar en een achtergrondzangeres, brengen ze intieme liedjes, al wordt het bij Awkward I's ode aan een pornoster, Cytheria Squirts, wel heel intiem. De zaal kan er niet mee zitten en spoort Awkward I aan om zo lang mogelijk door te gaan.

Minder intiem is het bij Amenra. Postmetal spelen deze Belgen en het knalt een nu beter gevulde Beurs in. Blijkbaar hadden een hoop Groningers een shot metal nodig en die viel hier te krijgen. Op een schaars verlicht podium, er liggen alleen twee tl-balkjes op de grond, wat de doomsfeer verhoogt. Zanger Colin van Eeckhout krijst zich een weg over de logge riffs heen en doet dat constant met de rug naar het publek. Aan Neurosis en Mastodon moeten we denken en een oude Tool komt ook langs. Het blaast ons hoofd heerlijk schoon.

Als afsluiter van de avond gaan we in de knusse bovenzaal van het Grand Theatre luisteren naar Michiel Flamman, oftewel Solo. Van bovenin de zaal komt Michiel al spelend en zingend het podium oplopen en mede door het ook op het podium aanwezige publiek ontstaat er al snel een intieme huiskamersfeer. Vanaf zijn kruk zingt Michiel met warme stem zijn ene na andere gevoelige song. Prima, knap, maar op den duur allemaal toch net iets te lief en braaf. Na een half uur Solo snak ik naar een echte solo. Maar dan een loeihard smerige. Zo eentje met snerpende en scheurende gitaaruithalen uit een muur van Marshall-versterkers.

Die muur van Marshall-versterkers past niet in het News Café, maar toch weet het Grand Avenue hier een groots geluid neer te zetten. De Denen hadden al een tijdje niet meer opgetreden, maar daar was weinig van te merken. Ze speelden een mix van oude nummers en nieuwe nummers, die op hun binnenkort te verschijnen nieuwe plaat zullen staan. De referenties zijn nog steeds dezelfde: U2, Coldplay en beetje Snow Patrol voor de nieuwe nummers, maar die bands zul je niet meer zien in een dergelijk klein zaaltje. Het News Café is afgeladen met fans die het nog even proberen, maar om twee uur is het toch schluss helaas. Ook voor uw reporters, want twee avonden Eurosonic is niet goed voor de geestelijke gezondheid. Op naar Noorderslag!